DR LUDWIK CHOMICKI

Ważnym wątkiem „Chełmskiego Słownika Biograficznego” jest przypominanie ofiar zbrodni katyńskiej związanych w różnorodny sposób z Chełmem. Najczęściej wśród prezentowanych postaci pojawiają się oficerowie, którzy służyli w chełmskich formacjach wojskowych, przede wszystkim w 7 Pułku Piechoty Legionów i 2 Pułku Artylerii Ciężkiej, ale również w Szpitalu Okręgowym nr 2 (lekarze to dosyć spora grupa zamordowanych).

Wybrany do dzisiejszego odcinka dr Ludwik Chomicki nie mieści się jednak w wymienionych kategoriach. Wprawdzie przede wszystkim był lekarzem (dosyć znanym w Chełmie) i jako kapitan rezerwy posiadał przydział (przynajmniej jeszcze w 1934 roku) do kadry zapasowej Szpitala Okręgowego nr 2. Jednak równocześnie był działaczem społecznym i politycznym, aktywnym w wielu organizacjach i zasiadającym przez trzy lata w Radzie Miejskiej. Szczególnie ostatnia z wymienionych informacji jest ważna. Dość powiedzieć, że Ludwik Chomicki był jedynym radnym chełmskim, który zginął jako ofiara zbrodni katyńskiej, obok oczywiście dosyć sporego grona zamordowanych przez Niemców (głównie Żydów).
Ludwik Antoni Chomicki urodził 25 sierpnia w 1888 roku w Międzyrzecu Koreckim na Wołyniu (w obwodzie rówieńskim). Był synem Adolfa i Julii z Mazowskich Chomickich. Ukończył ośmioletnie gimnazjum humanistyczne w Ostrogu, uzyskując w 1907 roku maturę. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu im. Św. Włodzimierza w Kijowie. Dyplom lekarza uzyskał w październiku 1913 roku. Następnie prowadził praktykę prywatną w Kijowie, specjalizując się w okulistyce. Po wybuchu I wojny światowej został wcielony do armii rosyjskiej (dokładnie 22 lipca 1914 roku). Początkowo kierował jako ordynator pracą polowego lazaretu 32 dywizji piechoty. Na początku 1915 roku objął obowiązki naczelnego lekarza Rezerwy Szefostwa Sanitariatu w Kijowie. Po roku (dokładnie 17 grudnia 1915 roku) został ordynatorem oddziału ocznego Szpitala Wojskowego w Kijowie. W trakcie służby w wojsku carskim za sprawne kierowanie podległymi jednostkami, został kilkakrotnie odznaczony, między innymi orderem św. Stanisława II i III klasy oraz orderem św. Anny, również II i III klasy.
Po odzyskaniu niepodległości Ludwik Chomicki jako lekarz cywilny pracował w Kielcach. W 1920 roku został powołany do Wojska Polskiegho w stopniu kapitana, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku. Służył w szpitalu wojskowym „Zwiahl”, a następnie w Szpitalu Okręgowym w Kielcach, gdzie kierował oddziałem ocznym. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej został przeniesiony do rezerwy. W 1923 roku zamieszkał w Chełmie, gdzie prowadził praktykę prywatną. Mieszkał przy ul. Brzeskej 12 (obecnie Sienkiewicza), Obłońskiej 20 i Małym Rynku 5 (obecnie plac Dr Edwarda Łuczkowskiego). Został również zatrudniony jako lekarz szkolny w Gimnazjum Państwowym im. Stefana Czarnieckiego. Od 1924 roku kierował także Dozorem Szkolnym oraz pracował w Szpitalu Św. Mikołaja, Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej oraz Kasie Chorych. Kierował także miejskim Ośrodkiem Zdrowia. Równocześnie z pracą zawodową zaangażował się w działalność społeczną i polityczną. W wyborach samorządowych 6 listopada 1927 roku był kandydatem z listy Polskiego Zjednoczenia Gospodarczego i został członkiem rady jako zastępca. Obowiązki radnego pełnił od 1929 do 1932 roku (zastąpił Aleksandra Hilgiera), piastując między innymi stanowisko sekretarza rady oraz członka Komisji Rewizyjnej. Działał także w Komitecie Budowy Szkoły „Dziesięciolecia”, Komitecie Rozbudowy Miasta oraz Miejskiej Radzie Szkolnej. Jako działacz społeczny aktywny był w Klubie Mieszczańskim (przez pewien okres pełnił obowiązki prezesa), Związku Lekarzy, chełmskim Oddziale PCK oraz Polskiej Macierzy Szkolnej. Dużą uwagę przywiązywał do aktywności sportowej, wspierając działania w tym zakresie jako nauczyciel szkolny oraz współpracując z Hufcem Przysposobienia Wojskowego Wychowania Fizycznego, Ligą Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej oraz Lidze Morskiej i Kolonialnej. Działał także w Kółku Myśliwskim. Od 1930 roku był organizatorem komisji i orzecznikiem na Państwową Odznakę Sportową (POS) w Chełmie i powiecie. Pod koniec lat trzydziestych przeniósł się do Krzemieńca, gdzie podjął pracę w Liceum Krzemienieckim.
Po wybuchu II wojny światowej został powołany do WP i trafił do niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany w Katyniu. W czasie prac ekshumacyjnych w 1943 roku jego zwłoki oznaczono numerem 49 (odnaleziono przy nim kartę szczepień, kopertę i pokwitowanie Kolejowej Kasy Chorych z Lublina). Z małżeństwa z Marianną z domu Sierzycką miał dwóch synów: Adolfa (absolwent Gimnazjum im. Stefana Czarnieckiego z 1932 roku i uczestnik bitwy o Monte Cassino) i Stanisława (absolwent Gimnazjum z 1937 roku). W 2007 roku podczas uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” został pośmiertnie awansowany do stopnia majora WP. Dąb poświęcony jego pamięci został posadzony w Międzyrzecu Podlaskim 19 września 2010 roku przy Alei Katyńskiej. Został również upamiętniony na tablicy umieszczonej na kościele w Krzemieńcu. Jego biogramy ukazały się w „Wojskowym Przeglądzie Historycznym” (tom 37 zeszyt 1 – 2 z 1992 roku), jednak warto zwrócić uwagę, że w tym opracowaniu została pominięta jego działalność w okresie międzywojennym (autorzy użyli określenia „Dalsze losy nieznane”), publikacji Zasłużeni Chełmianie dla kultury fizycznej. Słownik biograficzny. (Część druga z 2009 roku) Waldemara Antoniego Kozłowskiego (w tym przypadku autor stwierdził, że Ludwik Chomicki „W czasie wojny w 1939 roku brał udział w obronie miasta, a podczas okupacji działał w ruchu oporu. Zginął w 1940 r. (jak wynika z informacji prawdopodobnie) w Katyniu.”), w Encyklopedii Chełma (tom 1 Ludzie z 2011 roku) oraz wydanej w 2013 roku przez Wydawnictwo TAWA książce Katyń, Charków, Twer. Chełmskie ofiary zbrodni sowieckich.

News will be here