Od Wielkiego Piątku trwa nowenna do Miłosierdzia Bożego, gdyż 23 kwietnia Kościół będzie obchodził Niedzielę Miłosierdzia Bożego. Święto o charakterze uroczystości liturgicznej ustanowił w 2000 r. św. Jan Paweł II.
Największą propagatorką kultu Miłosierdzia Bożego była św. siostra Faustyna, zakonnica ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, która od 1929 r. aż do śmierci w 1933 r. otrzymywała objawienia, podczas których notowała modlitwy i formy czci miłosierdzia Bożego. Niestrudzonym apostołem Bożego Miłosierdzia był św. Jan Paweł II, który tajemnicę Boga bogatego w miłosierdzie, postawił w centrum swojego nauczania papieskiego i zawierzył cały świat Bożemu Miłosierdziu. W czasie swojej ostatniej pielgrzymki do Polski Jan Paweł II w homilii wygłoszonej na krakowskich Błoniach 18 sierpnia 2002 r., powiedział: „Nadszedł czas, żeby Chrystusowe przesłanie dotarło do wszystkich, zwłaszcza do tych, których człowieczeństwo i godność zdają się zatracać w misterium iniquitatis (demony, zło). Nadszedł czas, aby orędzie o Bożym miłosierdziu wlało w ludzkie serca nadzieję i stało się zarzewiem nowej cywilizacji – cywilizacji miłości”.
Upór księdza Sopoćki
Po śmierci siostry Faustyny, 5 października 1938 r., o ustanowienie święta Miłosierdzia Bożego występował ks. Michał Sopoćko, jej spowiednik i przewodnik duchowy. Jeszcze w czasie wojny ks. Sopoćko kontynuując misję nieznanej nikomu, cichej zakonnicy – napisał traktat o Bożym miłosierdziu, który udało mu się konspiracyjnie wydać w 500 egzemplarzach. Ksiądz Sopoćko dotarł nawet do kardynała Augusta Hlonda i pozyskał jego przychylność dla sprawy, ale śmierć prymasa Hlonda wstrzymała bieg starań. Niemniej jednak jego następca, prymas Stefan Wyszyński, na wniosek ks. Sopoćki, zwrócił się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o aprobatę dla kultu i święta Miłosierdzia Bożego. Silnym argumentem były głosy i petycje napływające nie tylko z Polski, ale z całego świata, gdzie coraz bardziej szerzył się ten kult. Prymas Wyszyński, będąc w Rzymie w 1957 r., osobiście złożył w Kongregacji św. Oficjum odpowiednie pisma i odniósł wrażenie, że sprawa przybierze pomyślny obrót. Jednak 6 marca 1959 r. Kongregacja wydała jednak „Notyfikację”, w której polecała powstrzymanie rozpowszechniania obrazów i pism przedstawiających nabożeństwo do miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez siostrę Faustynę. Prymas Wyszyński otrzymał pismo wzywające jeszcze do usuwanie obrazów Króla Miłosierdzia, niewprowadzania święta miłosierdzia Bożego i upomnienia dla ks. Sopoćki.
Cofnięcie notyfikacji
Dopiero otwarcie procesu w sprawie beatyfikacji siostry Faustyny 21 października 1965 r. przez arcybiskupa krakowskiego Karola Wojtyłę dało z powrotem nadzieję na pozytywne zakończenie sprawy. Ks. Sopoćko zmarł 15 lutego 1975 r., jednak owoce jego pracy dały o sobie znać. 15 kwietnia 1978 r. cofnięto „Notyfikację”, a 16 października tego samego roku papieżem został wielki czciciel miłosierdzia Bożego i siostry Faustyny, Karol Wojtyła. W 1980 r. Jan Paweł II ogłosił encyklikę „Dives in misericordia”. 18 kwietnia 1993 r. siostra Faustyna Kowalska została beatyfikowana w Rzymie, a w 2000 r. ogłoszona świętą. Ks. Michał Sopoćko został beatyfikowany 28 września 2008 r.
W roku 2000, w czasie Wielkiego Jubileuszu, 30 kwietnia Jan Paweł II, włączając siostrę Faustynę Kowalską do grona świętych Kościoła, nazwał ją „darem Bożym dla naszej epoki”. Jej przesłanie, jak podkreślał, kierowane jest „przede wszystkim do tego, kto poddawany jest szczególnie ciężkim doświadczeniom lub jest przygnieciony ciężarem popełnionych grzechów; kto utracił sens życia, popadając w depresję”. Zgodnie z prośbą, jaką siostra Faustyna przekazała światu w swym orędziu, papież ustanowił święto Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Świętach Wielkanocnych. W 2005 r., w wigilię tego święta, Jan Paweł II zmarł.
Elżbieta Kasprzycka
Lubelski kościół
Lubelski kościół pw. Miłosierdzia Bożego znajduje się przy ul. Nałkowskich 80 b.
Samodzielny ośrodek duszpasterski w dzielnicy Wrotków został powołany decyzją bpa Bolesława Pylaka w 1982 r. W latach 1985– 1991 wzniesiono kompleks budynków sakralnych według projektu Andrzeja Bołtucia i Waldemara Bezpałki, architektów z Warszawy, w skład, których wchodzi świątynia, plebania oraz dom zakonny. Wszystkie te elementy stanowią części jednego zharmonizowanego obiektu. Realizatorem budowy był ks. Eugeniusz Szymański. 13 października 1991 r. obiekt został pobłogosławiony przez bpa Bolesława Pylaka.
Obecnie parafia pw. Miłosierdzia Bożego liczy 11 521 wiernych. Przy kościele działają liczne wspólnoty parafialne, między innymi: Akcja Katolicka, Al– Anon, Apostolat Maryjny, Dzieci Maryi, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, Klub Platynowej Młodości, Koła Żywego Różańca, Kręgi Domowego Kościoła, Legion Maryi, Liturgiczna Służba Ołtarza, Papieskie Dzieło Misyjne Dzieci, Ruch Światło– Życie, Schola i Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej.
Jezu ufam Tobie
Misja siostry Faustyny polegała ogólnie rzecz biorąc na przybliżeniu i głoszeniu światu prawdy objawionej w Piśmie Świętym o miłosierdziu Boga do każdego człowieka. Na wypraszaniu miłosierdzia Bożego dla całego świata, zwłaszcza dla grzeszników, m. in. przez praktykę podanych przez Pana Jezusa form kultu Miłosierdzia Bożego, którymi są: obraz Chrystusa z podpisem „Jezu ufam Tobie”, święto Miłosierdzia Bożego, Koronka do Miłosierdzia Bożego i modlitwa w godzinie Miłosierdzia. Posłannictwo siostry Faustyny polegało też na zainspirowaniu apostolskiego ruchu Miłosierdzia Bożego, który podejmuje zadanie głoszenia i wypraszania miłosierdzia Bożego dla świata oraz dążenia do chrześcijańskiej doskonałości drogą wskazaną przez św. Faustynę. Mimo swe burzliwej i bogatej historii kult Bożego Miłosierdzia prężnie nadal się rozwija. Skromna polska zakonnica znana jest na całym świecie. Obrazki z jej wizerunkiem, oraz Jezusa Miłosiernego można kupić nawet na Madagaskarze. Najczęściej reprodukowany jest obraz Adolfa Hyły, czczony w sanktuarium w Łagiewnikach. W ostatnich latach w większości kościołów pojawiły się niezliczone wersje obrazu Jezusa Miłosiernego.
Św. Maria Faustyna
Helena Kowalska przyszła na świat 25 sierpnia 1905 r. w małej wiosce Głogowiec k. Łodzi. Była trzecim z dziesięciorga dzieci bardzo biednej chłopskiej rodziny. W ubogim domu Kowalskich, mimo ciężkiej pracy, znajdowano czas na wspólną modlitwę, śpiewanie godzinek i Litanii Loretańskiej oraz czytanie religijnych książek. Od siódmego roku życia Helenka myślała o oddaniu swego życia Bogu. Dorastająca Helena od szesnastego roku życia pracowała jako służąca, by pomóc rodzicom. W tym czasie krystalizowało się jej powołanie, by 1 sierpnia 1925 r. zacząć postulat w warszawskim klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Głównym celem zgromadzenia było wychowywanie „trudnych” lub porzuconych dziewcząt, pozbawionych solidnych podstaw moralnych oraz opieka nad kobietami potrzebującymi odnowy moralnej.
Po kilkumiesięcznym pobycie w warszawskim klasztorze Helena została wysłana do domu nowicjackiego w Krakowie, gdzie ukończyła postulat. Tam 30 kwietnia 1926 r. otrzymała habit zakonny oraz imię Maria Faustyna od Najświętszego Sakramentu. Pracowała przeważnie w kuchni lub klasztorze, prowadząc coraz bogatsze życie wewnętrzne. Do 1933 r., kiedy to złożyła śluby wieczyste, przebywała w różnych domach zgromadzenia.
22 lutego 1931 r. w Płocku pierwszy raz objawił się jej Jezus Chrystus, zlecając wykonanie obrazu z podpisem „Jezu, ufam Tobie”. Dzięki pomocy ks. Sopoćki w 1934 r. obraz powstał, namalowany przez wileńskiego malarza Eugeniusza Kazimirowskiego. Na polecenie swojego spowiednika, siostra Faustyna prowadziła „Dzienniczek”,
w którymi zapisywała swe przeżycia oraz wizje i rozmowy z Chrystusem.
