Z racji jubileuszowego Roku św. Brata Alberta w lubelskiej parafii pod jego wezwaniem przy ul. Willowej 15 uroczystości odpustowe trwały aż trzy dni. Poprzedziła je jubileuszowa pielgrzymka „Śladami św. Brata Alberta” do Krakowa, gdzie odbyły się ogólnopolskie uroczystości, na które zostały zaproszone wszystkie parafie i instytucje, którym patronuje św. Brat Albert.
W ostatni piątek do kościoła w dzielnicy Botanik w Lublinie, pod przewodnictwem ks. Sarzyńskiego i innych opiekunów duchowych, pielgrzymowały do relikwii św. Brata Alberta wszystkie grupy Legionu Maryi i Róże Różańcowe z całego Lublina. W sobotę, 17 czerwca, w dzień liturgicznego wspomnienia świętego, przybyli tam z kolei, pod przewodnictwem bpa Antoniego Dydycza, wszyscy bracia i siostry III Zakonu św. Franciszka z całego regionu lubelskiego. Suma odpustowa miała miejsce w niedzielę, a po wieczornej mszy św. odbył się specjalny koncert ku czci patrona zatytułowany „Artyści Artyście św. Bratu Albertowi”. Wystąpiło siedem połączonych chórów z Akademii Chóralnej z kompozycjami Piotra Selima. Przez wszystkie dni odpustowe można było otrzymać specjalne chlebki św. Alberta oraz różne pamiątki wykonane specjalnie na tę uroczystość.
Patriotyczna młodość
Adam Hilary Bernard Chmielowski herbu Jastrzębiec urodził się 20 sierpnia 1845 r. w Igołomi k. Krakowa jako pierworodny syn Wojciecha i Józefy z Borzysławskich. Mając osiem lat, wraz z trójką młodszego rodzeństwa, utracił ojca, a cztery lata później – matkę. Uczył się w Szkole Kadetów w Warszawie i w Instytucie Rolniczo-Leśnym w Puławach. Stąd, jako niespełna osiemnastolatek, przyłączył się do powstania styczniowego, gdzie walczył między innymi w oddziale Mariana Langiewicza. Ujęty przez Austriaków, został osadzony w twierdzy w Ołomuńcu, skąd udało mu się zbiec i ponownie włączył się do walk powstańczych. Został ranny w lewą nogę, którą mu amputowano w prymitywnych warunkach, bez znieczulenia. Zagrożony nasilającymi się represjami wobec powstańców, w maju 1864 r., jako dziewiętnastolatek, trafił do Paryża. Tu poddał się dalszemu leczeniu i otrzymał od Komitetu Polsko-Francuskiego najlepszą, jak na tamte czasy protezę. Po ogłoszeniu amnestii w 1865 r. wrócił do Warszawy, gdzie rozpoczął studia malarskie. Studiował też w Monachium. Biorąc żywy udział w życiu artystyczno – kulturalnym Warszawy, Lwowa i Krakowa, stał się jednym z prekursorów polskiego impresjonizmu. Zaprzyjaźnił się też z wieloma sławnymi malarzami, między innymi: Stanisławem Witkiewiczem, Józefem Chełmońskim, Aleksandrem Gierymskim i Leonem Wyczółkowskim, który jest autorem jego portretu.
Ecce Homo
W tamtych czasach, Adam z pasją dużo malował. Z tego też okresu pochodzą pierwsze obrazy o tematyce religijnej. Jego dorobek, to 61 obrazów olejnych, 22 akwarele, i 15 rysunków. Do najbardziej znanych należą między innymi: „Po pojedynku”, „Dziewczynka z pieskiem”, „Cmentarz”, „Dama z listem”, „ Powstaniec na koniu”, „Wizja św. Małgorzaty”, „Zachód słońca”, „Amazonka”, czy wreszcie „Ecce Homo” („Oto Człowiek”). Wraz z malowaniem tego obrazu – eksponującego cierpiącego Chrystusa – który wisi obecnie w kościele pw. EcceHomo w Krakowie, w duszy Chmielowskiego, nastąpił przełom. 24 września 1880 r. wstąpił do nowicjatu jezuitów w Starej Wsi. Ze względu jednak na nasilająca się depresję, opuścił nowicjat i wyjechał do brata na Podole. Zagrożony zsyłką na Sybir, wrócił stamtąd do Krakowa zafascynowany regułą Zakonu św. Franciszka z Asyżu, gdyż na Podolu zetknął się z konspiracyjnie rozszerzającym się wówczas tercjarstwem franciszkańskim.
Szary habit
Dalej malował, ale angażował się coraz bardziej w opiekę nad nędzarzami i bezdomnymi, by wreszcie w 1887 r. przywdziać szary habit III Zakonu św. Franciszka i zostać Bratem Albertem. Rok później, 25 sierpnia 1888 r., brat Albert złożył śluby zakonne. Dał też początek nowej rodzinie zakonnej Zgromadzeniu Braci Albertynów, a w roku 1891 założył – Zgromadzenie Sióstr Albertynek. Centrum jego działalności były ogrzewalnie miejskie, służące największej biedocie, żyjącej w moralnej nędzy i przerażających warunkach materialnych, które za pieniądze uzyskane ze sprzedaży swoich obrazów przemieniał w przytuliska…
Wśród nędzarzy
Sam zamieszkał w ogrzewalni na krakowskim Kazimierzu razem z bezdomnymi, alkoholikami i nędzarzami. Zakładał tzw. kuchnie ludowe, domy dla sierot, kalek, starców i nieuleczalnie chorych. Pomagał bezrobotnym, wyszukując dla nich pracę. Uważał, że jałmużna nie rozwiązuje problemu biedy – jest tylko doraźnym zabiegiem uspokajającym sumienie bogatszych. Heroicznie kochał Boga i ludzi. Mając 71 lat, zmarł na raka żołądka 25 grudnia 1916 r. w opinii świętości. W 1938 r. prezydent Polski Ignacy Mościcki nadał Bratu Albertowi Wielką Wstęgę Orderu Polonia Restitute za wybitne zasługi w działalności niepodległościowej i na polu pracy społecznej. W dniu 22 czerwca 1983 r., na krakowskich Błoniach, św. Jan Paweł II ogłosił Brata Alberta Chmielowskiego błogosławionym, a następnie, 12 listopada 1989 r. w Rzymie – świętym. W „ Darze i tajemnicy” Jan Paweł II wyraźnie przedstawił swój stosunek do Brata Alberta: „ Dla mnie jego postać miała znaczenie decydujące, ponieważ w okresie mojego własnego odchodzenia od sztuki, od literatury i od teatru, znalazłem w nim szczególne duchowe oparcie i wzór radykalnego wyboru drogi powołania.”
Obaj byli uzdolnionymi artystami i obaj poszli za głosem Bożego wezwania za cenę pozostawienia sztuki. Młody Karol Wojtyła poświęcił Chmielowskiemu dramat „Brat naszego Boga”. W ostatniej scenie dramatu brat Albert wypowiada słowa, które są jakby streszczeniem jego życia: „wybrałem większą wolność”. Postać Brata Alberta była też inspiracją do napisania „Walki z szatanem” Stefana Żeromskiego. Doczesne szczątki świętego znajdują się obecnie pod ołtarzem w kościele Ecce Homo na Prądniku Czerwonym w Krakowie.
W 1981 r. powstało Towarzystwo Pomocy im. Błogosławionego Brata Alberta, powołane szczególnie do opieki nad osobami bezdomnymi, oraz zagrożonymi wykluczeniem społecznym. W roku beatyfikacji „Brata naszego Boga” w Lublinie powstało Koło Towarzystwa Pomocy im. Błogosławionego. Brata Alberta, które w 1991 r. przekształciło się w niezależne Bractwo Miłosierdzia im. Św. Brata Alberta.
Jednym z jego założycieli był ks. Jan Mazur, który przez ostatnie trzy lata przed powstaniem Koła był kapelanem więziennym. To doświadczenie duszpasterskie skłoniło go tego, by nieść pomoc ludziom zepchniętym na margines życia społecznego, i tak w 1988 r. powstała całoroczna jadłodajnia, wydająca ciepłe posiłki najuboższym mieszkańcom Lublina, bezdomnym, którzy nie otrzymują żadnych zapomóg i byłym więźniom. Dziś z pomocy Bractwa korzystają nie tylko bezdomni, ale też emeryci, rodziny wielodzietne i samotne matki. Bractwo prowadzi także schronisko i noclegownię. Schronisko świadczy pomoc doraźną, polegającą na udzielaniu pomocy każdemu, kto się zgłosi, w postaci posiłku i możliwości skorzystania z łaźni i pralni. Zabezpiecza tymczasowy pobyt dla bezdomnych z zapewnieniem zakwaterowania, trzech posiłków dziennie, oraz wsparcia w załatwianiu wszelkich spraw bytowych i osobistych. Noclegownia dla mężczyzn zabezpiecza noclegi na czas zimy. Jest czynna od 1 listopada do 30 kwietnia. Przy Bractwie działa także między innymi Ośrodek Aktywacji Społecznej i Zawodowej dla osób bezdomnych i długotrwale bezrobotnych w Bystrzejowicach Trzecich oraz Centrum Ekonomii Społecznej. Elżbieta Kasprzycka
Po odpuście festyn
W roku kanonizacji Brata Alberta bp Bolesław Pylak, na prośbę prowincjała bernardynów – o. Andrzeja Pabiana, wyraził zgodę na budowę w Lublinie kościoła oraz domu zakonnego oo. Bernardynów. Dwa miesiące później zlecił zakonowi troskę duszpasterską o mieszkańców osiedla Botanik. Tym sposobem bernardyni związani z Lublinem od XV w., a będący ofiarami po powstaniu styczniowym – kasata zakonu przez władze carskie – wrócili do Lublina, wprawdzie nie na Bernardyńską, ale na ul. Willową.
Bp Ryszard Karpiński 2 grudnia 1990 r. poświęcił kamień węgielny i krzyż na placu budowy przyszłego obiektu sakralnego. Drewniany klasztor i tymczasowy kościół wzniesiono staraniem o. Mariusza Lepianki i o. Oktawiana Jusiaka. Kościół pobłogosławił bp Bolesław Pylak w sierpniu 1991 r. w obecności bpa tymczasowego Lwowa – Marcjana Trofimiaka. 17 czerwca 2004 r., w dniu święta patrona kościoła św. Brata Alberta Chmielowskiego, bp Artur Miziński poświęcił teren pod budowę nowego kościoła, który 19 czerwca ub. roku został konsekrowany przez abpa Stanisława Budzika. Obecnie parafia pw. św. Brata Alberta liczy 5280 wiernych. Tydzień po odpuście, czyli 25 czerwca w parafii będzie miał miejsce doroczny festyn parafialny.
