Tajemnica Bożego Ciała

15 czerwca Kościół przeżywał jedno z ważnych świąt katolickich – uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej. Dla katolików stanowi ona wyraz uwielbienia i okazję do oddania czci sakramentowi eucharystii. Przed południem na ulice Lublina tłumnie wyruszyły tradycyjne procesje z Najświętszym Sakramentem.

Z archikatedry, podobnie jak w ubiegłym roku, procesja wyruszyła do czterech ołtarzy ulicami: Królewską, Lubartowską, Świętoduską oraz Krakowskim Przedmieściem. Na placu katedralnym została odprawiona eucharystia pod przewodnictwem abpa Stanisława Budzika.
Publiczne wyzwanie wiary
Pierwsze procesje do czterech ołtarzy odbywały się w latach 1264-71 w kościele pw. św Gerona w Kolonii w Niemczech. 26 maja 1429 r. papież Marcin V bullą „Inefelile” wprowadził obowiązek urządzania w Boże Ciało procesji, a papież Eugeniusz IV bullą „Excelentis simmum” z 26 maja 1433 r. przyznał wiernym wiele odpustów za udział w tych procesjach.
W Polsce pierwsza procesja przeszła ulicami Krakowa, na polecenie, biskupa Nankera – w 1320 r. Pod koniec XIV w. święto Bożego Ciała było obchodzone już we wszystkich polskich diecezjach. Podczas procesji niesiono krzyż z Najświętszym Sakramentem nawiązując do dawnego zwyczaju zabierana w podróż Eucharystii, dla ochrony przed niebezpieczeństwami. Procesje odprawiano z wielkim przepychem, a od czasu zakwestionowania tych praktyk przez Reformację udział w procesji traktowano. Jako publiczne wyznanie wiary.

Manifestacje i wizje przeoryszy

W 1631 r. zwyczaj urządzania procesji do czterech ołtarzy w Polsce wszedł do „Rytuału piotrkowskiego” z 1631 r. Od czasu zaborów udział w procesji był, oprócz manifestacji wiary, manifestacją przynależności narodowej. Po II wojnie światowej komunistyczne władze zaczęły stosować utrudnienia, a nawet zakazy uniemożliwiające zorganizowane przejście procesji. Obecnie wierne tradycji pozostały: Polska, Austria, Hiszpania i Bawaria w Niemczech. Reszta Niemiec, Anglia, Francja, Holandia, Belgia i USA zarzuciły zwyczaj procesji.
Samo święto Bożego Ciała jest jeszcze starsze niż zwyczaj procesji i wiąże się z objawieniami skromnej, średniowiecznej zakonnicy Julianny z Cornillon. Urodziła się ok. 1191 r. w Rettinne koło Liege na terenie dzisiejszej Belgii. Po śmierci rodziców, jako sześciolatka, trafiła wraz z siostrą do sióstr augustianek w Cornillon. Juliannę cechowała głęboka, niezwykła pobożność, która doprowadziła ją docelowo do wstąpienia w 1207 r. do klasztoru, którego już w 1230 r. została przeoryszą i równocześnie przełożoną szpitala dla trędowatych. Ponieważ była niezwykle wymagająca i surowa, 17 lat później, wskutek intryg, musiała opuścić Cornillon i przeniosła się do sióstr beginek w Namur. Przewidziała dzień swojej śmierci i ostatnie lata życia spędziła w Fosses, jako pustelnica zamurowana w celi. Zmarła 5 kwietnia 1258 r.
Od 1209 r. doświadczała niezwykłych wizji. Widziała świetlisty krąg przypominający jasno świecący księżyc, ale była na nim ciemna plama. Widzenie to pojawiało się mniej lub bardziej regularnie przez 20 lat.. Nie rozumiejąc symboliki swych wizji, Julianna zwierzyła się pustelnicy przy kościele św. Marcina w Liège. Wiadomość dotarła do ks. Jana z Lozanny, kanonika kolegiaty w Liège, co doprowadziło do powołania komisji dla zbadania całej sprawy. Jednym z jej członków był archidiakon Jakub Pantaleon, późniejszy papież Urban IV. Według teologów księżyc symbolizował Kościół, a ciemna plama oznaczała brak w roku kościelnym święta ku czci Eucharystii, czyli Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. Mniszka była, praktycznie od dziecka, czcicielką Męki Pańskiej, Matki Bożej, a przede wszystkim Najświętszego Sakramentu. Według jej relacji Jezus pragnął, aby uczcić jeden z największych cudów chrześcijaństwa, kiedy podczas każdej mszy dokonuje się przeistoczenie konsekrowanego chleba i wina w Jego Ciało i Krew. Życzył sobie, by święto obchodzono w całym Kościele w czwartek po oktawie święta Trójcy Przenajświętszej. W 1215 r. Sobór Laterański potwierdził dogmat o prawdziwym przeistoczeniu chleba i wina w czasie mszy św. w Ciało i Krew Chrystusa.
Po raz pierwszy nakazał obchodzić uroczyście Boże Ciało w czerwcu 1246 r. ordynariusz Liège, bp Robert z Torowe. Natomiast bullą „Transiturus de hoc mundo” z 11 sierpnia 1264 r. wspomniany już papież Urban IV rozszerzył je na cały Kościół. Jednak nie doczekał wcielenia bulli w życie. Sytuacja polityczna była trudna i kolejnych dwunastu jego następców nie wznowiło tego dokumentu. Dopiero papież Jan XXII ogłosił bullę Urbana IV, doprowadzając do wznowienia idei święta. Natomiast papież Urban VI uznał Boże Ciało za jedno z najważniejszych świąt roku kościelnego. Decydujące znaczenie dla kultu Bożego Ciała miała decyzja papieża Bonifacego IX, który w 1391 r. polecił wprowadzić święto wszędzie tam, gdzie jeszcze nie było obchodzone. Elżbieta Kasprzycka

News will be here