Wytrawny popularyzator nauki

6 lutego 2017 r. w wieku 92 lat odszedł śp. doc. dr hab. inż. Jakub Mames, rektor Politechniki Lubelskiej w latach 1981-1982 r.

Doc. Jakub Mames urodził się 12 maja 1925 r. w Krakowie. Szkołę powszechną i pierwsze klasy gimnazjum ogólnokształcącego ukończył w 1939 r. Edukację wznowił w roku 1945, rozpoczynając studia na Wydziale Inżynieryjno-Budowlanym Politechniki Śląskiej
w Gliwicach. W 1951 uzyskał dyplom magistra inżyniera nauk technicznych w zakresie konstrukcji budowlanych. W 1953 rozpoczął studia aspiranckie w Katedrze Budownictwa Żelbetowego Politechniki Śląskiej w Gliwicach. W 1960 uzyskał stypendium Fundacji Forda i 9 miesięcy spędził w Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. Po powrocie swoje zainteresowania naukowe skupił na lekkich betonach sprężonych i zastosowaniach metod statystycznych w budownictwie.

W roku 1976 został zatrudniony w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Lublinie, gdzie pozostał do końca swojej aktywności zawodowej. Tutaj przyjął obowiązki kierownika grupy przedmiotowej konstrukcji betonowych i pełnił je do roku 1978. W latach 1976-1978 był członkiem Komisji ds. Rozwoju Kadry Naukowo-Dydaktycznej Politechniki Lubelskiej.
W okresie burzliwych zmian politycznych i społecznych Zgromadzenie Wyborcze Politechniki Lubelskiej – po raz pierwszy w historii uczelni – wybrało samodzielnie rektora i godność tę powierzyło doc. dr. hab. inż. Jakubowi Mamesowi. Kadencja miała trwać od 1 września 1981 r. do 31 sierpnia 1984 r., ale wskutek rezygnacji rektora zakończyła się wcześniej – 10 stycznia 1982 r. Zmiany, jakie nastąpiły po 13 grudnia 1981 r., nie rokowały szans na samorządność i autonomię uczelni, które w trakcie kampanii wyborczej rektor J. Mames deklarował jako nadrzędne zasady zarządzania nią. W 1983 r. powierzono doc. Mamesowi kierownictwo Zakładu Konstrukcji Budowlanych w Instytucie IBiS. 1 października 1985 r. odszedł na emeryturę.

W zakresie działalności naukowej był uznanym specjalistą w zakresie konstrukcjach betonowych, a ściślej – specjalnych konstrukcji żelbetowych sprężonych. Prowadził wykłady na studiach doktoranckich, był członkiem Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN oraz kilku stowarzyszeń i rad naukowych. Był współzałożycielem fundacji wspierających renowację lubelskiej katedry i bazyliki oo. Dominikanów. Był członkiem kolegium redakcyjnego „Archiwum Inżynierii Lądowej” oraz recenzentem „Applied Mechanics Review”. Za osiągnięcia naukowe otrzymał nagrodę S. Bryły (1977), Medal Jubileuszowy (1977) przyznawany przez Prezydium Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN oraz Medal prof. Kaufmana. Był wytrawnym i cenionym popularyzatorem nauki. Zainicjował opracowanie kodeksu etycznego ludzi nauki w Polsce. Kodeks ten pt. „Dobre obyczaje w nauce” został wydany w roku 1994 przez Komitet Etyki w Nauce PAN. MG

News will be here