31 stycznia lubelscy salezjanie świętowali na całego. Kościół wspominał ich patrona, św. Jana Bosko, jednego z największych pedagogów katolickich, zwanego apostołem młodzieży, założyciela Towarzystwa św. Franciszka Salezego.
Uroczystą mszę św. odprawiono w kościele pw. Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych przy ul. Kalinowszczyzna 3. Wiernym towarzyszyła w modlitwie i śpiewach schola „Salezjańskie nutki”.
Lubelska parafia pw. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych została erygowana 20 grudnia 1979 roku przez bpa Bolesława Pylaka. Powstała ona przy klasztorze i kościele pofranciszkańskim.
Klasztor, fabryka sukna, wytwórnia mydła
W 1620 r. ksiądz Franciszek Zuziewicz ofiarował franciszkanom swoje podmiejskie grunty z przeznaczeniem pod budowę klasztoru. Zaproszeni do Lublina przez bpa Marcina Szyszkowskiego zakonnicy wybudowali w 1621 roku drewniany kościółek pw. św. Wawrzyńca Męczennika. W 1629 roku dobudowano do niego murowaną zakrystię. Natomiast budowę kościoła murowanego przeprowadzono w latach 1635-1649. Świątynia nosiła tytuł NMP Anielskiej i św. Franciszka. Pierwotne zabudowania klasztorne były częściowo murowane, a częściowo drewniane. Nowy klasztor wzniesiono w 1688 r. na palach wbitych w bagnisty grunt. Przebywało tu 20 zakonników. W XVIII w., w czasie wojny północnej, klasztor znacznie ucierpiał. W latach 1812-13 zamieniono go w magazyn wojskowy. Kościół uległ dewastacji, klasztor też znalazł się w rękach wojska. Dopiero w 1814 roku zakonnicy odzyskali swoją własność, by po trzech latach opuścić klasztor i przenieść się do Stężycy. W klasztorze i kościele urządzono skład wojskowy, a potem szpital. Po 1817 roku zabudowania klasztorne wraz z kościołem zmieniały często właścicieli, utraciły charakter sakralny, a świątynia uległa licznym przeróbkom. Od 1828 roku funkcjonowała tam fabryka sukna, potem wytwórnia mydła i świec.
Dar Weisberga
W 1913 roku zrujnowaną całość kupił Żyd, Tadeusz Weisberg, który po przyjęciu religii katolickiej, w 1927 roku podarował o.o. salezjanom zabudowania poklasztorne razem z kościołem i ogrodem. Salezjanie, jako nowi właściciele rozpoczęli odbudowę. Była ona tym bardziej skomplikowana, że pomieszczenia były zasiedlone przez ok. 200 dzikich lokatorów. Wzmacniając stare i słabe mury, podzielono świątynię dwoma stropami i utworzono z dawnego kościoła budowlę trzykondygnacyjną. Od 1930 r. nosi ona wezwanie MB Wspomożenia Wiernych. 3 grudnia 1933 r. kaplicę na pierwszym piętrze poświęcił ordynariusz lubelski ks. bp Marian Leon Fulman. W latach 1946-54 salezjanie wzorem swego założyciela prowadzili bursę dla uczących się chłopców. Na parterze urządzono dużą salę teatralną, którą w latach 1954-75 zajęło państwo na magazyny CEZAS. W 1975 roku odzyskano na cele kościelne parter budynku.
Tak dolny, jak i górny kościół pw. MB Wspomożenia Wiernych jest jednonawowy. Praktycznie z dawnego wyposażenia nic się nie zachowało, trudno też mówić o jakimś jednolitym stylu wnętrza. W kościele górnym zakrystia znajduje się za ołtarzem, a w kościele dolnym obok prezbiterium. Kruchta to niewielkie pomieszczenie na klatce schodowej prowadzącej do kościoła. Obraz w ołtarzu głównym jest autorstwa księży salezjanów Roberta i Leszka Kruczków. Przedstawia postać Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w otoczeniu świętych, błogosławionych i kandydatów na ołtarze. Po prawej stronie wisi obraz Chrystusa miłosiernego, a po lewej – św. Józefa. W świątyni jest też m.in. obraz św. Jana Bosko, a w ostatni dzień miesiąca odprawiana jest msza św. wspomnieniowa z homilią i adoracją relikwii świętego. W dni powszednie o godz. 7.00 odprawiana jest w kościele górnym msza św. w rycie trydenckim. Przy liczącej 7154 wiernych parafii działają m.in. Stowarzyszenie Współpracowników Salezjańskich, Akcja Katolicka, Legion Maryi, Apostolstwo Dobrej Śmierci, Żywy Różaniec, neokatechumenat. Funkcjonuje też Salezjańska Świetlica Środowiskowa im. św. Dominika Savio i SALOS, czyli Salezjańska Organizacja Sportowa.
Tam gdzie samotność rodzi nędzę…
Motto, które widnieje na rękawie salezjańskiego płaszcza: „Da mihi animas, cetera tolle tibi”- „Daj mi tylko duszę i zatrzymaj resztę”, świadczy, że św. Jan Bosko pozostał wierny przesłaniu, które usłyszał w młodości od swojej matki. Już jako kapłan, w 1841 roku zaczął zajmować się młodzieżą w trudnej sytuacji i poświęcił trosce o młodych chłopców i dziewczęta całe swoje życie. Przybliżał prawdy wiary i pomagał znajdować uczciwe zajęcia. 12 października 1844 roku otworzył swoje pierwsze oratorium dla młodzieży. Było to miejsce zabawy i nauki. W pracy pomagała mu też matka. Tak powstały szkoły elementarne, zawodowe i internaty, które wkrótce rozprzestrzeniły się w Piemoncie. „Zaniósł wiarę, światło i pokój tam, gdzie samotność rodziła nędzę” (czytamy o nim w hymnie Liturgii Godzin). Ten apostoł młodzieży uważany jest za jednego z największych pedagogów w dziejach Kościoła. Cały czas wolny św. Jan Bosko poświęcał na pisanie i propagowanie dobrej prasy i książek. Od 1861 r. posiadał własną drukarnię. Rozpoczął od wydawania żywotów świątobliwych młodzieńców, by swoim podopiecznym dać wzory do naśladowania. Od 1877 r. zaczął wydawać, istniejący do dziś, „Biuletyn Salezjański”. Wszystkie jego pisma wydane drukiem obejmują 37 tomów. Pozostawił też po sobie olbrzymią korespondencję. Zmarł 31 stycznia 1888 roku. W ikonografii, ojciec i nauczyciel młodzieży, jak go nazywano bywa przedstawiany z dwoma roześmianymi chłopcami. Jest patronem młodzieży, uczniów i studentów oraz od 15 sierpnia 2013 roku Oświęcimia.
W czasie procesu kanonizacyjnego zaświadczano o wielu cudach za jego wstawiennictwem, uzdrowieniach, wskrzeszeniach, czytaniu w sumieniach, a nawet darze bilokacji. W 1929 roku Jan Bosko został beatyfikowany, a w 1934 roku kanonizowany przez papieża Piusa XI.
Salezjanie trafili do Polski, najpierw do Oświęcimia już 10 lat po śmierci swego mistrza, salezjanki zaś w 1922 roku.
Elżbieta Kasprzycka
