29 maja Kościół katolicki obchodził uroczystość św. Urszuli Ledóchowskiej. W lubelskim kościele pod jej wezwaniem, przy ul. Roztocze 1 na Węglinie, 25 maja rozpoczęły się w związku z tym misje święte.
Misje trwały do 2 czerwca. Prowadzili je misjonarze Świętej Rodziny. Misje takie odbywają się raz na 10 lat. Uroczystości odpustowe ku czci patronki parafii miały miejsce 29 maja.
Święty Jan Paweł II, który beatyfikował Urszulę Ledóchowską 20 czerwca 1983 roku w Poznaniu i wyniósł na ołtarze 18 maja 2003 roku w Rzymie, nazywał ją „apostołką nowej ewangelizacji”. Kardynał Stefan Wyszyński – Prymas Polski, kandydat na ołtarze, którego 38. rocznicę śmierci obchodziliśmy 28 maja – „odważną reformatorką”. Święty Jan Paweł II dzień po jej kanonizacji powiedział w czasie audiencji generalnej z okazji Narodowej Pielgrzymki Polaków, że całe swoje życie uczyniła misją miłosierdzia.
Abp Józef Kowalczyk, który 16 maja 2003 roku wygłaszał wykład w Rzymie z okazji kanonizacji Urszuli Ledóchowskiej, nazwał jej życie „hymnem miłości”, podobnie kardynał Stanisław Nagy SCI, głosząc homilię z okazji 140. rocznicy urodzin św. Urszuli – 17 kwietnia 2005 roku, w kościele karmelitów w Krakowie powiedział, że była wierna filozofii miłości. Ona sama mówiła: „byłam tylko pionkiem na szachownicy”, ale wielokrotnie w swoich licznych pracach pisała, że musi być świętą.
Zacny ród
Julia, bo takie imię otrzymała na chrzcie, urodziła się w 1865 roku w Loosdorf w Dolnej Austrii, w rodzinie, która zarówno ze strony matki – Szwajcarki z rycerskiego rodu Salisów, jak i ojca, potomka starego, polskiego rodu, wydała licznych mężów stanu, żołnierzy i duchownych, czynnie zaangażowanych w dzieje Europy i Kościoła. Mała Julka wyrastała w atmosferze mądrej i wymagającej miłości rodziców wśród licznego rodzeństwa. Trójka najstarszych dzieci wybrała drogę życia konsekrowanego: Maria Teresa, beatyfikowana w 1975 roku, założyła Sodalicję św. Piotra Klawera, a młodszy brat Włodzimierz był generałem zakonu Jezuitów.
W 1883 roku rodzina przeniosła się do Lipnicy Murowanej, pod Bochnią w dawnej Galicji. W 1886 hrabianka Julia wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie, gdzie otrzymała imię zakonne Maria Urszula. W latach 1889-96 z pasją oddawała się pracy nauczycielskiej i wychowawczej w szkole i pensjonacie sióstr urszulanek. W tym czasie studiowała język francuski, uzyskując dyplom z tego języka, a w 1904 roku została przełożoną krakowskiego klasztoru. Urszula przeżyła w nim w sumie 21 lat. Zwracała uwagę swym rozmiłowaniem w Bogu, talentem wychowawczym i wrażliwością na potrzeby młodych w zmieniających się wówczas warunkach społecznych, politycznych i obyczajowych.
Odważna reformatorka
Gdy kobiety rozpoczęły studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, zorganizowała pierwszą w Polsce bursę dla studentek, gdzie mogły one otrzymać bezpieczne miejsce do życia i studiów, a także solidną formację religijną. W 1907 roku, z błogosławieństwem papieża Piusa X, Urszula wraz z siostrą wyjechała do Petersburga, aby objąć kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim Gimnazjum Św. Katarzyny. Do wrogiej Kościołowi Rosji z Marią Teresą wyjeżdżały w świeckich strojach, gdyż działalność zakonów katolickich była tam zakazana. W Petersburgu, mimo, że pod ciągłym nadzorem policji, Urszula założyła filię krakowskiego klasztoru. Intensywna praca wychowawcza i religijna ukierunkowana była także na zbliżenie między Polakami a Rosjanami.
Po wybuchu wojny, w 1914 roku, wydalona z Rosji, Urszula Ledóchowska wyjechała do Sztokholmu. W okresie skandynawskiej peregrynacji (Szwecja, Dania, Norwegia) jej działalność skupiła się, oprócz pracy wychowawczej, na twórczym udziale w życiu miejscowego Kościoła, pracy na rzecz pomocy ofiarom wojny i zaangażowaniu ekumenicznym. Jej gorący patriotyzm szedł w parze z otwarciem na inność i różnorodność. Pytana, jaką politykę prowadzi, odpowiadała bez wahania: „Moją polityką jest miłość”.
Zakład św. Olafa
W 1920 roku Urszula Ledóchowska wraz z siostrami i dużą grupą sierot po emigrantach wróciła do wolnej Polski. Urszulanki za pieniądze, które otrzymały od norweskiego konsula Stolta-Nielsena kupiły w Lubocześnicy nad Jeziorem Pniewskim posesję z dwoma domami i budynkami gospodarczymi. Posiadłość nazwano Zakładem św. Olafa z wdzięczności dla Norwegów. Petersburska wspólnota urszulanek też osiedliła się w Polsce, w Pniewach koło Poznania. Stolica Apostolska przekształciła klasztor w zgromadzenie apostolskie, nadając mu nazwę: Urszulanki od Najświętszego Serca Jezusa Konającego (urszulanki szare). W dniach 19 – 21 lipca 2019 roku, z okazji 30-lecia parafii pw. św. Urszuli Ledóchowskiej w Lublinie, przewidziana jest jubileuszowa pielgrzymka parafian do Pniew
Duchowość zgromadzenia skupiła się wokół kontemplacji zbawczej miłości Chrystusa i uczestniczenia w Jego misji przez wychowanie i nauczanie oraz służbę ludziom, szczególnie cierpiącym, opuszczonym, żyjącym na marginesie społeczeństwa, poszukującym sensu życia. Matka Urszula przygotowywała siostry do umiłowania Boga nade wszystko i upatrywania w każdym człowieku Boga. Uśmiech, pogodę ducha, pokorę i zdolność przeżywania szarej codzienności jako uprzywilejowanej drogi do świętości, uważała za szczególnie wiarygodne świadectwo więzi z Chrystusem oraz narzędzie wpływu ewangelizacyjnego i wychowawczego.
Zgromadzenie rozwijało się szybko
Powstały liczne wspólnoty sióstr w Polsce i na ubogich, wielonarodowych i zróżnicowanych religijnie kresach wschodnich. W 1928 roku w Rzymie powstał dom generalny i bursa, aby uboższe dziewczęta mogły zapoznać się z bogactwem duchowym i religijnym serca Kościoła i europejskiej cywilizacji. Siostry podejmowały też pracę wśród ubogich na obrzeżach Rzymu.
W 1930 roku urszulanki osiedliły się również we Francji. Wszędzie, gdzie było to możliwe, Urszula tworzyła ośrodki pracy wychowawczej i nauczycielskiej, posyła siostry do katechezy i do pracy w dzielnicach nędzy, organizowała wydawnictwa dla dzieci i młodzieży, sama pisała artykuły i książki, inicjowała i wspierała tworzenie organizacji dla dzieci, młodzieży starszej i kobiet. Brała czynny udział w życiu Kościoła i kraju, za co otrzymała wysokie odznaczenia kościelne i państwowe.
Pracowite i niełatwe, barwne, bogate w wydarzenia, pełne poświęcenia i służby drugiemu człowiekowi życie skromnej zakonnicy dobiegło końca w Rzymie 29 maja 1939 roku. Sześć lat po beatyfikacji, w 1989 roku, zachowane od zniszczeń ciało błogosławionej Urszuli Ledóchowskiej, zostało przywiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego. Po drodze relikwie witano w 30 miejscowościach we Włoszech, Austrii i w Polsce.
Długie starania o świątynię na Węglinie
Rok wcześniej przy kaplicy sióstr Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza na lubelskim Węglinie utworzono samodzielny ośrodek duszpasterski pw. bł. Urszuli Ledóchowskiej. Parafia została erygowana 30 sierpnia 1989 roku. Pierwszym proboszczem i budowniczym kościoła został ks. Antoni Socha.
Starania o budowę świątyni podjęto na długo przed erygowaniem parafii. Zachował się list bpa Bolesława Pylaka z 10 listopada 1987 roku do ministra Władysława Lorenca, kierownika Urzędu do Spraw Wyznań, świadczący o tym, że trzy poprzednie prośby o pozwolenie na budowę pozostały bez odpowiedzi. Zgodę wojewody lubelskiego, jak również wskazanie lokalizacyjne, uzyskano ostatecznie w 1988 roku. W roku 1989 wzniesiono tymczasową kaplicę. Projekt obecnej świątyni wykonał architekt Stanisław Machnik z Lublina. Trwające 5 lat prace budowlane zakończono w 1995 roku. Abp Bolesław Pylak dokonał poświecenia świątyni 26 maja 1996 roku. W latach 1998-2000 wzniesiono budynek plebani.
Parafia pw. św. Urszuli Ledóchowskiej liczy 11 264 wiernych. Działają przy niej m. in. AA, Eucharystyczny Ruch Młodych, Ruch Światło–Życie, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, koła różańcowe, Legion Maryi, chór parafialny, orkiestra parafialna, Akcja Katolicka, Apostolstwo Modlitwy Najświętszej Krwi Chrystusa, Bractwo Miłosierdzia Bożego, Wspólnota Młodych „Nowe Życie”, Wieczernik Modlitwy za Kapłanów, Szkoła Radości św. Urszuli, Zespół Charytatywny, kącik małżeński oraz Koło Przyjaciół Prymasa Tysiąclecia.
Wydawana jest też gazetka „Spichlerz”, w której ostatnim, jubileuszowym numerze można znaleźć historyczne zdjęcia, ogólną kronikę parafii na przestrzeni 30 lat, a także spis księży, którzy pracowali i pracują w parafii. Na jej terenie wśród kilku zgromadzeń zakonnych funkcjonuje też Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Konającego. Kontynuują one służbę miłości swojej patronki, opiekując się między innymi żeńskim Domem Akademickim KUL. 16 czerwca w parafii pw. św. Urszuli Ledóchowskiej będzie miał miejsce festyn parafialny.
Elżbieta Kasprzycka
