Parafia pod wezwaniem Matki Bożej Wspomożenia Wiernych na Kalinowszczyźnie, prowadzona przez księży salezjanów, skończyła 40 lat!
W jubileuszowych uroczystościach, które odbyły się w niedzielę poprzedzającą święta Bożego Narodzenia, uczestniczyli między innymi ks. arcybiskup Stanisław Budzik, metropolita lubelski, który przewodniczył liturgii i wygłosił homilię, były rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, ks. prof. Stanisław Wilk, obecny proboszcz parafii pod wezwaniem Matki Bożej Wspomożenia Wiernych, ks. Kazimierz Drozd, byli pasterze lubelskiej parafii: ks. Edward Lisowski, ks. Stanisław Zasada i ks. Zbigniew Lato, parafianie i zaproszeni goście.
– My dzisiaj tutaj zgromadzeni dziękujemy Bogu za tę świątynie i za tę parafię powierzoną wstawiennictwu Matki Bożej Wspomożenia Wiernych. Dziękujemy za dar łaski tak hojnie rozlewany w sakramentach Kościoła, za wodę chrztu świętego, krzyżmo bierzmowania, za święty chleb Eucharystii, słowo miłosierdzia bożego wypowiadane w sakramencie pojednani, za przysięgi małżeńskie składane w tych murach wobec Boga i Kościoła, za Eucharystie sprawowane przez tylu kapłanów – zwrócił się w homilii do wiernych zgromadzonych w świątyni ks. abp Stanisław Budzik.
Metropolita lubelski przypomniał, że świątynia na Kalinowszczyźnie stała się kościołem parafialnym na mocy dekretu wydanego za sprawą biskupa Bolesława Pylaka, który w listopadzie 1975 r. erygował parafię przez księży salezjanów, pod wezwaniem Matki Bożej Wspomożenia Wiernych prowadzoną. Sprzeciw władz państwowych uniemożliwił jednak normalne funkcjonowanie parafii. Dopiero 20 grudnia 1979 r. biskup Pylak oficjalnie erygował parafię. Przed kościołem można było zobaczyć fotografię z konsekracji ołtarza w kościele.
Jubileusz 40-lecia parafii pod wezwaniem Matki Bożej Wspomożenia Wiernych to kolejna piękna uroczystość w świątyni na Kalinowszczyźnie po 90-leciu sprowadzenia salezjanów do Lublina, które obchodziliśmy w 2017 roku.
Historia kościoła sięga początku XVII wieku, gdy franciszkanie zbudowali w tym miejscu drewnianą świątynię pod wezwaniem św. Wawrzyńca. W kościółku, wzniesionym z funduszów zakonnych oraz ofiar wiernych, umieszczony był cudowny obraz Matki Bożej, znany i czczony na całej Lubelszczyźnie. W połowie XVII stulecia zbudowano niewielki kościół murowany poświęcony Matce Bożej Anielskiej i św. Franciszkowi, który poświęcił biskup krakowski Mikołaj Oborski.
W 1689 r. wzniesiono na palach dębowych nowe, w całości murowane zabudowania klasztorne w stylu tzw. renesansu lubelskiego. W dwa lata później wybudowano także nową facjatę kościelną wraz z dwiema wieżami. „Przez 131 lat od budowy nowego, murowanego klasztoru nie spotykamy wzmianki o jego losach” – czytamy w wydawnictwie przygotowanym na jubileusz 90-lecia salezjanów w Lublinie. – Po Kongresie Wiedeńskim w roku 1815 klasztor ojców franciszkanów konwentualnych wszedł w skład Królestwa Polskiego.
Po dwóch latach car Aleksander I dekretem z 18 marca 1817 roku dokonał konfiskaty wielu klasztorów w Polsce, m.in. również klasztoru ojców franciszkanów w Lublinie. W 1817 r. klasztor franciszkański zostaje ostatecznie opuszczony przez zakonników. Budynki klasztorne przechodzą w prywatne ręce, mają coraz to nowych właścicieli i wykorzystywane są do różnych celów. Tuż przed wybuchem powstania styczniowego zabudowania klasztorne zakupiła spółka Scholz i Voch, umieszczając w nich kolejno fabrykę sukna, mydła i świec. Po bankructwie spółki nowym właścicielem zostaje firma Piotrowskiego z Makowa.
W 1913 r. posiadłość nabył nowy właściciel, Żyd, Tadeusz Weisberg. Po przejściu z judaizmu na katolicyzm w 1927 r. ofiarował zabudowania wraz z ogrodem Zgromadzeniu Salezjańskiemu, którego założycielem był św. Jan Bosco, włoski kapłan z Turynu. Ofiarodawca postawił jednak warunek, aby salezjanie na otrzymanej nieruchomości w ciągu pięciu lat otworzyli szkołę techniczną wraz z warsztatami i tak ją prowadzili, aby mogła otrzymać prawa państwowe.
Niestety, stan techniczny zabudowań nie pozwolił na realizację zamierzeń. Ofiarowana posiadłość była ruiną zajętą przez ponad dwustu „dzikich lokatorów”. Właściwie ani jedno pomieszczenie nie nadawało się do zamieszkania, toteż pierwsi salezjanie, organizatorzy nowej placówki: ks. Józef Strauch i koadiutor Franciszek Szkopek, którzy przybyli 8 września 1927 roku, zmuszeni byli szukać dla siebie innego mieszkania w mieście. Po usunięciu „dzikich lokatorów”, natychmiast przystąpiono do odbudowy ruin i wyposażenia pomieszczeń.
Już w 1928 roku oddano do użytku tymczasową kapliczkę, w której codziennie odprawiano mszę świętą. Pierwsi nieliczni jeszcze zakonnicy mieszkali i pracowali w niezwykle trudnych warunkach. Wszystko należało zaczynać niemal od zera.
Istotną sprawą dla pracy salezjanów było powstanie kanonicznie erygowanego domu zakonnego. W dniu 18 października 1929 roku ksiądz inspektor Antoni Hlond wysłał do kurii biskupiej w Lublinie list, z prośbą o zezwolenie na erygowanie domu zakonnego w Lublinie. Uwieńczeniem tych starań był, udzielony za aprobatą Kongregacji do Spraw Zakonnych, dekret erekcyjny księdza generała Filipa Rinaldiego z dnia 13 stycznia 1931 roku.
Zaczęto odbudowę kościoła. Ze względu na zły stan, postanowiono podzielić go na trzy poziomy: na parterze zaplanowano salę teatralną, na I piętrze kaplicę dla wiernych, a nad nią sypialnie dla salezjańskich wychowanków bursy.
Pierwsza została oddana do użytku kaplica, którą 3 grudnia 1933 roku poświęcił ordynariusz Lubelski, ks. biskup Marian Leon Fulman. Z powodu braku pieniędzy na dalsze prace z zadowoleniem przyjęto propozycję wydzierżawienia miastu kilku sal na potrzeby szkoły. Umowę podpisano na 5 lat, tj. od 1934 do 1939 roku.
Po wojnie salezjanie kontynuowali swą działalność wychowawczą i duszpasterską, jednakże w mocno ograniczonym zakresie. Znaczna część piętra budynku została w roku 1950 zajęta przez władze państwowe i przeznaczona na pomieszczenia dla Szkoły Podstawowej nr 23, dzisiaj mieszczącej się przy ul. Podzamcze. Natomiast salę teatralną władze przekazały firmie „Cezas”. Pomimo tych trudności do roku 1954 była prowadzona przez salezjanów bursa dla chłopców uczęszczających do różnych szkół lubelskich. Bursa została przez władze państwowe zlikwidowana. Wśród jej wychowanków był m.in. ks. bp Ryszard Karpiński.
W 1974 roku odzyskano parter budynku i adoptowano go do użytku sakralnego. Część pomieszczeń przeznaczono na sale katechetyczne i mieszkania dla księży studiujących na KUL.
W związku z powstaniem osiedla mieszkaniowego na Kalinowszczyźnie 30 listopada 1975 roku biskup Bolesław Pylak erygował salezjańską parafię pod wezwaniem Matki Bożej Wspomożenia Wiernych, jednak ze względu na sprzeciw władz świeckich wobec powstania parafii salezjańskiej, przez trzy lata pozostawała ona samodzielnym, duszpasterskim ośrodkiem na prawach parafii spełniającym wszystkie wymagania. Przez ten okres nosił on nazwę „Duszpasterstwo przy kościele Matki Bożej Wspomożenia Wiernych”. Sytuacja taka trwała do 20 grudnia 1979 roku, kiedy to biskup Pylak dekretem nr 1569/gł 79 oficjalnie erygował parafię pod wezwaniem Matki Bożej Wspomożenia Wiernych. KB
