Pallotyński charyzmat

Lubelscy pallotyni obchodzili w niedzielę, 22 stycznia, święto swego patrona – św. Wincentego Pallottiego. Uroczystości odbyły się w kościele pw. Wieczerzy Pańskiej przy al. Warszawskiej 31. Po ostatniej mszy św. zespół „Razem z Jezusem” poprowadził dla licznie zgromadzonych wiernych Wieczór Chwały.

Powstanie pallotynów łączy się z inicjatywą, znaną dziś jako Stowarzyszenie Apostolstwa Katolickiego, powziętą 4 kwietnia 1835 r. w Rzymie przez św. Wincentego Pallottiego, który od początku zgromadził przy sobie grupę księży i osób świeckich. Chcieli wcielać w życie nowatorską, jak na tamte czasy, ideę, że każdy ochrzczony jest apostołem, czyli zobowiązanym do troski o zbawienie swoje i drugiego człowieka.

Kapłan organizator

Św. Wincenty marzył, by pozyskać dla Chrystusa wszystkich niekatolików, zwłaszcza zaś mahometan. Wydatnie przyczynił się do budzenia się samoświadomości ludzi świeckich w Kościele. Jest autorem nowatorskiego programu, który zakłada współpracę w apostolstwie ludzi świeckich i kapłanów. Jasno uświadamiał sobie także liczne niedostatki w dziedzinie codziennej egzystencji, które utrudniały rozpowszechnianie się wiary. Zakładał więc stowarzyszenia cechowe dla robotników, szkoły rolnicze, towarzystwa pożyczkowe, sierocińce i ochronki dla dziewcząt. Pozyskiwane z różnych źródeł fundusze wydawał na pomoc dla biednych i upośledzonych.

Wincenty Pallotti był trzecim z dziesięciorga dzieci Piotra Pawła Pallottiego i Marii Magdaleny De Rossi. Rodzice byli ludźmi uczciwymi, szanowanymi i pobożnymi. W czasach, gdy szkoła nie była obowiązkowa, zadbali oni o edukację i wykształcenie religijne, odznaczającego się już w dzieciństwie wielką pobożnością syna. Chłopiec sprzedawał, zdobyte za pracowitość w szkole nagrody, żeby pieniądze oddać potrzebującym.

Apostoł Rzymu

Niezwykle zdolny, uzyskał podwójny doktorat z filozofii i teologii, a w 1818 roku w bazylice na Lateranie otrzymał święcenia kapłańskie. Rok później rozpoczął pracę, jako profesor teologii dogmatycznej i scholastycznej na uniwersytecie La Sapienza i kontynuował ją przez 10 lat. W tym czasie zakładał szkoły wieczorowe dla młodzieży, dał się poznać, jako gorliwy kaznodzieja, rekolekcjonista, spowiednik i kierownik duchowy, opiekun ubogich i chorych oraz organizator akcji charytatywnych, kapelan więźniów i żołnierzy. Bardzo szybko utożsamiło się z jego osobą określenie „apostoł Rzymu”, gdyż głosił też kazania na placach Wiecznego Miasta dla przypadkowych przechodniów, którzy zatrzymywali się z ciekawości. Trafiał do ich serc przez swoją prostotę, żarliwość i zapał. Zawsze starannie przygotowany, promieniował świętością. Ulubionym tematem jego rozważań było Boże Miłosierdzie. Przez 13 lat był ojcem duchowym Rzymskiego Seminarium Duchownego. Pallotti doskonale wiedział, jak niezmierny wpływ na ożywienie wiary i rozwój życia religijnego wywiera osobista świętość kapłanów.

Nowator w sutannie

9 stycznia 1835 roku, pod wpływem natchnienia, Pallotti postanowił założyć Zjednoczone Apostolstwo Katolickie, gromadzące w swych szeregach księży i osoby świeckie. Pallotti nie chciał zakładać nowego zakonu, ale od lat 30-tych XIX wieku zaczęli się gromadzić wokół niego księża diecezjalni, którzy chcieli z nim ściśle współpracować. Rok 1846 uważa się za początek kongregacji księży i braci zwanych później – do dziś – Stowarzyszeniem Apostolstwa Katolickiego, czyli pallotynami. W roku 1828 ks. Pallotti otworzył ośrodek pomocy dla osieroconych dziewcząt „Pia Casa di Caritas”, co umownie uważane jest za powstanie Sióstr Pallotynek. Wielkie znaczenie myśli Wincentego Pallottiego dostrzegł już papież Pius XI, za którego pontyfikatu osiągnęła swoje apogeum działalność Akcji Katolickiej, a Pallotti został uznany za jej prekursora. Papież Pius XII nadał istniejącej w ramach dzieła wybitnego księdza wspólnocie księży i braci nazwę Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego.
Ks. Pallotti zmarł 22 stycznia 1850 roku w wieku 55 lat na zapalenie płuc. Dokładnie 100 lat po śmierci został zaliczony przez papieża Piusa XII w poczet błogosławionych. Sobór Watykański II potwierdził jego myśli dotyczące apostolstwa powszechnego, czego wyrazem stała się, kanonizacja dokonana przez św. Jana XXIII, 20 stycznia 1963 r. Za cud potrzebny do kanonizacji uznano uzdrowienie generała pallotynów, ks. Wojciecha Turowskiego. Ciało św. Pallottiego jest wystawione na widok publiczny w kościele pw. Świętego Zbawiciela na Falach w Rzymie – wciąż w stanie nienaruszonym. Aktualnie na twarz nałożony jest odlew w postaci maski. Warto przypomnieć, że święty, oprócz wielostronnej aktywności duszpasterskiej, był również mistykiem. Pozostawił po sobie sporą ilość tekstów o charakterze osobistych wyznań, modlitw oraz różnego rodzaju rozważań. Jego pisma są tekstami o Bogu jako miłości, a nauki podkreślają potrzebę złączenia swojej woli z wolą Boga.

Msze na piętrze i w garażu…

Spadkobiercy idei św. Wincentego Pallottiego trafili do Lublina w 1958 r. i zamieszkali na Sławinku. Z czasem w domu na piętrze urządzili kaplicę, do której na mszę św. przychodzili sąsiedzi. Zajmowali się też kaplicą cmentarną przy ul. Lipowej. Przez wiele lat pallotyni, nie mając zgody ówczesnych władz, prowadzili nieformalną działalność duszpasterską w kaplicy urządzonej w garażu. Dopiero 4 stycznia 1983 r. abp Bolesław Pylak powierzył pallotynom pełną opiekę duszpasterską nad korzystającym z kaplicy, a 17 czerwca tego samego roku, została tam erygowana parafia pw. Wieczerzy Pańskiej. Włączono ją do dekanatu północnego. Prace przy wznoszeniu kościoła według projektu Bożeny i Zbigniewa Szeligów przy al. Warszawskiej rozpoczęto w 1987 roku Jej realizatorami byli kolejno: ks. Jerzy Błaszczak, ks. Andrzej Jasiński i ks. Jan Latoń. Kamień węgielny pod budowę świątyni, poświęcony przez św. Jana Pawła II został wmurowany przez bpa Jana Śrutwę 5 czerwca 1988 r. Część klasztorna i plebania została oddana do użytku w 1992 r. Uroczysta msza św. inauguracyjna została odprawiona o północy, 25 grudnia 1999 roku. Poświęcenia ukończonego już kościoła dokonał w asyście licznych kapłanów abp Józef Życiński 15 czerwca 2008 roku. Na pamiątkę tego zdarzenia został posadzony dąb, poświęcony przez Benedykta XVI, któremu nadano imię św. Wincentego Pallottiego. Obecnie pallotyni sprawują opiekę duszpasterską nad 7696 parafianami. Przy parafii działa wiele wspólnot, między innymi: Grupa Charyzmatyczna Effatha, Legion Maryi, neokatechumenat, Stowarzyszenie Matki Bożej Dobrej Śmierci, Żywy Różaniec, służba liturgiczna, schola dziecięca, Oratorium Salezjanek, Samarytanin, Niesakramentalni, Chór Jubileum, Nieustający Różaniec. Wydawana jest też gazetka parafialna „Głos z Wieczernika”. Natomiast we wrześniu 2017 r. planowane jest otwarcie przy domu zakonnym publicznej (nieodpłatnej) Szkoły Podstawowej im. Św. Wincentego Pallottiego. Od 2 stycznia trwają już zapisy. Ma powstać jedna klasa pierwsza, dwie czwarte i trzy siódme. Więcej informacji o nowej inicjatywie na stronie: www.batory.lublin.pl.
Elżbieta Kasprzycka

Charyzmat pallotyński opiera się na fundamencie, jaki zawiera się w zawołaniu Caritas Christi urget nos – Miłość Chrystusa nas przynagla. To miłość ma być dla pallotyna motorem do wszelkich działań.
Choć życie i działalność upodabniają ich do księży diecezjalnych, księża i bracia pallotyni oddają się całkowicie Bogu poprzez konsekrację – przyrzeczenia (podobne do ślubów zakonnych) czystości, ubóstwa, posłuszeństwa, a także wytrwania, wspólnoty dóbr i ducha służby, składane Stowarzyszeniu Apostolstwa Katolickiego. W ten sposób odpowiadają powołaniu, które otrzymali, aby żyć dla Boga i we wspólnocie braterskiej oddać się na służbę ludziom. Źródło: Wikipedia

News will be here