25 stycznia Kościół obchodził uroczystość Nawrócenia Świętego Pawła Apostoła – najpierw zagorzałego prześladowcy chrześcijan, a po nawróceniu gorliwego wyznawcy Chrystusa.
Wywarł on olbrzymi wpływ na rozwój chrześcijaństwa. W lubelskim kościele pw. Nawrócenia Św. Pawła sumie odpustowej o godz. 18.30. przewodniczył i kazanie wygłosił ks. Mariusz Szmajdziński – biblista. Szaweł, bo takie imię nosił św. Paweł przed nawróceniem, był obywatelem rzymskim wychowanym w Tarsie. Wyrósł w kulturze greckiej i tym językiem się posługiwał. Urodził się ok. 5-10 roku po Chrystusie. Jako faryzeusz otrzymał staranne wykształcenie i zdobył dobry zawód – był tkaczem namiotów. Jako prześladowca chrześcijan siał postrach na całą okolicę. Uczestniczył też w kamieniowaniu św. Szczepana Nie był więc bezpośrednim winowajcą, pilnował ubrań, ale przekonany o słuszności swojego postępowania zachęcał do działania swoich kolegów.
W drodze do Damaszku
Do Damaszku wybrał się z zamiarem uwięzienia mieszkających tam chrześcijan. Jednak w drodze oślepiło go światło z nieba i usłyszał głos Jezusa Chrystusa. Otrzymał misję nawracania pogan. Do Damaszku wkroczył jako ślepiec. Błądził, ale wystarczyła chwila łaski Bożej i stał się zupełnie innym człowiekiem. Po trzech dniach odzyskał wzrok i został, już jako Paweł, napełniony Duchem Świętym. Przejrzał, uwierzył i zaufał. Ochrzcił się i do roku 67, kiedy to zginął śmiercią męczeńską, ścięty mieczem w Rzymie, odbył trzy misyjne podróże. Dwukrotnie był aresztowany i kilka lat spędził w więzieniu.
Święty Paweł, nazywany Apostołem Narodów, jest autorem 13 listów do gmin chrześcijańskich, włączonych do ksiąg Nowego Testamentu. W ikonografii. jest przedstawiany w długiej tunice i płaszczu. Jego atrybutami są: baranek, koń, kość słoniowa i miecz. Jest patronem marynarzy, powroźników i tkaczy.
Początki u bernardynów
W IV w. szczątki świętego złożono w grobowcu, nad którym wybudowano bazylikę św. Pawła za Murami. Natomiast lubelski kościół pw. Nawrócenia św. Pawła Apostoła usytuowany jest przy ul. Bernardyńskiej 5. Pierwszą świątynię w miejscu obecnego kościoła wznieśli z drewna dębowego bernardyni w roku 1461. Obecna, zbudowano z cegły i wapienia w latach 1470-1497. Budowla nosiła cechy stylu gotyckiego. Uległa ona znacznemu uszkodzeniu w czasie pożarów w 1557 i 1602 roku, w związku z czym została przebudowana. W XIX wieku zmodernizowano fasadę kościoła i bryły całego obiektu w jej zewnętrznym wyglądzie.
Parafia została erygowana 3 maja 1884 roku. Przejęła ona kościół wraz z innymi zabudowami po skasowanym klasztorze bernardynów. Wspomniany zakon działał w Lublinie ponad 400 lat. Pierwsi zakonnicy zostali tutaj sprowadzeni na początku drugiej połowy XV w. na mocy fundacji z 1459 roku. Początkowo w klasztorze przebywało 12 zakonników, lecz z biegiem lat liczba ich zwiększyła się. W drugiej połowie XVIII w. było ich już około 40. W XVI w. klasztor podniesiono do godności siedziby kustodii i zorganizowano przy nim studium teologii i nowicjat.
Zabudowania mieszkalne były kilkakrotnie restaurowane po zniszczeniach, jakich dokonały pożary czy działania wojenne. Fundatorami byli mieszczanie lubelscy, a także znakomite rody, jak Sobiescy, Potoccy, Dłuscy, Zamoyscy. Przy klasztorze istniała dobrze zaopatrzona biblioteka. Natomiast w pracy duszpasterskiej wielką rolę spełniały bractwa, m. in. św. Anny, św. Franciszka z Asyżu, św. Antoniego, Niepokalanego Poczęcia NMP, św. Tekli, Męki Pańskiej i św. Iwona.
Nowa parafia została wydzielona z katedralnej. Obejmowała ona znaczną część miasta i przedmieścia – Bronowice, za Cukrownią, Dziesiątą, Kośminek, Piaski, Wieniawę oraz niektóre wsie. Tak rozległy teren z biegiem lat ulegał zmniejszeniu na skutek erygowania kilku nowych parafii: św. Michała Archanioła w 1921 roku, św. Teresy w 1937 roku, Niepokalanego Serca Maryi w 1950 roku, Niepokalanego Poczęcia NMP w 1976 roku, św. Józefa w (1981 roku – ośrodek duszpasterski, a od 1982 – parafia, św. Rodziny), od 1982 roku– ośrodek duszpasterski, a od 1984 – parafia.
Kult św. Antoniego i relikwie św. Walentego
W prezbiterium kościoła pw. Nawrócenia św. Pawła znajduje się duży, drewniany ołtarz główny. Został on wykonany w 1739 roku, w stylu barokowym, z elementami rokoko. Znajduje się w nim pochodzący z połowy XVII w. obraz św. Antoniego Padewskiego. Dzięki kultowi tego świętego, który bernardyni wprowadzili tuż po przybyciu do Lublina, usytuowana w centrum miasta parafia, cieszy się coraz większym zainteresowaniem. Świadectwem czci oddawanej św. Antoniemu z Padwy są cotygodniowe, wtorkowe nabożeństwa oraz liczne wota dziękczynne składane za łaski otrzymane za pośrednictwem tego świętego.
W nawach bocznych mieści się 8 innych ołtarzy – wszystkie pochodzą z XVIII w. W prawej nawie bocznej usytuowany jest drewniany, barokowy ołtarz MB Niepokalanie Poczętej. Następne to barokowe drewniane ołtarze: św. Iwona, Najświętszego Serca Jezusowego, w którym wisi duży obraz Serca Pana Jezusa z XX w. oraz św. Walentego w stylu rokokowym z relikwiami patrona zakochanych.
W lewej nawie bocznej, znajdują się barokowe ołtarze: ku czci św. Franciszka z Asyżu, św. Jana z Dukli, św. Anny i św. Tekli z osiemnastowiecznymi obrazami swoich patronów.
Parafia pw. Nawrócenia Św. Pawła liczy obecnie 8246 wiernych.
Elżbieta Kasprzycka
