Św. Józef czczony jest w ciągu roku dwa razy: 19 marca, jako Oblubieniec NMP i 1 maja – jako patron ludzi pracy.
W Lublinie są dwa kościoły pod jego wezwaniem: kościół o.o. karmelitów bosych przy ul. Świętoduskiej 14 i świątynia przy ul. Filaretów 7.
Pierwszy z kościołów zawdzięczamy Teresie z Avila, wielkiej reformatorce Karmelu. Wszystkie swoje klasztory fundowała pod wezwaniem św. Józefa. To przebudowany w latach 1635-44, w stylu renesansu, według projektu Jakuba Tremanzela dwór kalwina Łukasza Opalińskiego.
Konsekracji świątyni dokonał 28 sierpnia 1644 roku biskup Łucka, Andrzej Gembicki. Wnętrze jest jednonawowe. Prezbiterium ma szerokość nawy. Sklepienie jest kolebkowe. Bogata renesansowa dekoracja sztukateryjna pokrywa sklepienie i ściany. Szczyt frontonu kościoła ozdobiony jest postaciami świętych. W głównym ołtarzu znajduje się obraz św. Józefa.
Zupełnie inny charakter ma druga lubelska świątynia pw. św. Józefa przy ul. Filaretów 7. Tymczasowa kaplica została pobłogosławiona przez biskupa Zygmunta Kamińskiego 20 grudnia 1981 roku. 24 grudnia, w 11. dniu stanu wojennego, została tam odprawiona pierwsza pasterka. Nowoczesny, dwupoziomowy kościół według projektu warszawskiego architekta Stanisława Fijałkowskiego powstał w latach 1986-1995. Realizatorami budowy byli ks. Stefan Soszka i ks. Stanisław Dziwulski. Wystrojem wnętrza zajmowała się Grażyna Czapska. 24 grudnia 1995 roku świątynię pobłogosławił abp Bolesław Pylak, natomiast poświęcenia kościoła dokonał 15 maja 2005 roku ks. abp Józef Życiński.
Przypomnijmy, że istnieje cała nauka o św. Józefie – józefologia, która zajmuje się jego postacią. Adhortację apostolską na temat św. Józefa: „Redemptoris Custos” ogłosił 15 sierpnia 1989 roku św. Jan Paweł II, którego czwartą rocznicę kanonizacji obchodziliśmy 27 kwietnia, ale który był wcześniej beatyfikowany właśnie 1 maja 2011 roku, w dniu wspomnienia św. Józefa Rzemieślnika, „człowieka sprawiedliwego” (Mt 1, 19). Parafia pw. św. Józefa w Lublinie liczy obecnie 14 163 wiernych. Elżbieta Kasprzycka
Opiekun
Opiekun Syna Bożego pochodził z królewskiego rodu Dawida. Mimo wysokiego pochodzenia, nie miał majątku. Na życie zarabiał stolarstwem, jako cieśla. Zaręczony z Maryją, stanął przed tajemnicą cudownego poczęcia. Według prawa żydowskiego jako prawomocny mąż Maryi był uważany za ojca Jezusa. Tak go też nazywają Ewangelie, które wspominają o nim aż 26 razy, ostatni raz – w relacji o pielgrzymce do Jerozolimy, gdy mały Jezus miał 12 lat. Późniejszych wzmianek już nie ma. Prawdopodobnie zmarł ok. 20 roku.
8 grudnia 1870 roku papież Pius IX uroczyście ogłosił św. Józefa patronem Kościoła Powszechnego, a papież Pius XII 1 maja 1955 roku ogłosił ten dzień świętem św. Józefa.
Symbol hartu ducha
W ikonografii św. Józef przedstawiany jest z Dzieciątkiem Jezus na ręku lub obok niego i z białą lilią, symbolem czystości i cnoty, a zarazem dojrzałości i hartu ducha. Jego atrybutami są między innymi narzędzia ciesielskie: piła, siekiera, warsztat stolarski, symbolizujące pracowitość i jego zawód cieśli, bukłak na wodę, kij wędrowca, lampa i winorośl. Jest patronem licznych zakonów, krajów, miast, diecezji i kościołów, między innymi Austrii, Belgii, Chorwacji, Czech, Filipin, Hiszpanii, Kanady, Meksyku, Portugalii, Peru, Wietnamu oraz patronem małżonków i rodzin chrześcijańskich, ojców, sierot, kobiet w ciąży, a także cieśli, drwali, robotników, rzemieślników, wszystkich pracujących i uciekinierów. Wzywany jest także jako patron dobrej śmierci.
