19 kwietnia Kościół katolicki będzie obchodzić Niedzielę Miłosierdzia Bożego. W czasie niepewności i lęku wywołanych przez epidemię miłosierdzie jest najbardziej oczekiwanym znakiem łaski.
W teologii chrześcijańskiej miłosierdzie jest jednym z głównych przymiotów Boga, obok świętości i sprawiedliwości. Od Wielkiego Piątku wierni odmawiają nowennę do Miłosierdzia Bożego. Święto o charakterze uroczystości liturgicznej ustanowił w 2000 roku św. Jan Paweł II. Największą propagatorką kultu Miłosierdzia Bożego była św. siostra Faustyna, zakonnica ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, której od 1929 roku aż do śmierci (4 lata później) objawił się Jezus Chrystus. Przez dziewięć lat spisywała przekazy w nich zawarte. 22 lutego 1931 roku zanotowała, że Jezus polecił, by w drugą niedzielę wielkanocną obchodzone było święto miłosierdzia.
Papieskie ostrzeżenie przed zatraceniem
Nieustannym apostołem Bożego miłosierdzia był św. Jan Paweł II, który tajemnicę Boga bogatego w miłosierdzie postawił w centrum swojego nauczania papieskiego i zawierzył cały świat Bożemu Miłosierdziu. W czasie swojej ostatniej pielgrzymki do Polski Jan Paweł II w homilii wygłoszonej na krakowskich Błoniach 18 sierpnia 2002 roku, dzień po konsekracji sanktuarium w Łagiewnikach, powiedział, że: „Nadszedł czas, żeby Chrystusowe przesłanie dotarło do wszystkich, zwłaszcza do tych, których człowieczeństwo i godność zdają się zatracać w misterium iniquitatis łac. (demony, zło). Nadszedł czas, aby orędzie o Bożym miłosierdziu wlało w ludzkie serca nadzieję i stało się zarzewiem nowej cywilizacji – cywilizacji miłości”.
Prosta modlitwa o wielkiej mocy
Siostra Faustyna rzetelnie wypełniała i spisywała polecenia Pana Jezusa. Od 13 września 1935 roku propagowała Koronkę do Bożego Miłosierdzia – modlitwę wyrażającą miłość wobec wszystkich potrzebujących grzeszników, będącą po prostu uczynkiem miłosierdzia. Podczas swego pobytu w sanatorium w Prądniku doświadczyła naocznie skuteczności Koronki wobec umierających: nawracali się, przyjmowali sakramenty, pogodzeni z Bogiem umierali w spokoju. Koronka to niezwykły dar Boga dla naszych czasów. Może nie wszyscy zdają sobie sprawę z głębi jej treści, ale doświadczają skutków tej modlitwy. Modlący się wypraszają wiele łask i doczesnych dobrodziejstw, ponieważ w tej modlitwie, w sposób duchowy ofiarowują Bogu coś największego na tej ziemi – Jezusa Chrystusa: Jego ciało i Krew, Duszę i Bóstwo.
W Koronce jest też prośba o miłosierdzie „dla nas i całego świata” Kiedy więc wiernie odmawiamy tekst Koronki do Miłosierdzia Bożego, to zarazem spełniamy akt miłosierdzia wobec bliźnich. Z ufnym odmawianiem Koronki Jezus powiązał także obietnice szczegółowe, które dotyczą godziny śmierci. Chodzi o dwie łaski: szczęśliwej śmierci i spokojnej śmierci.
Godzina miłosierdzia
Siostra Faustyna propagowała też, zgodnie z wolą Chrystusa, godzinę miłosierdzia – piętnastą – „czas wielkiego miłosierdzia dla świata całego”, godzinę zgonu Pana Jezusa na krzyżu w Wielki Piątek. Sposobem uczczenia tej chwili nie musi być konieczne odmówienie Koronki, ale w zależności od sytuacji i możliwości każdy powinien się choć na moment znaleźć duchowo u stóp krzyża. Modlitwa w godzinie miłosierdzia to nie tylko wspomnienie faktu sprzed ponad dwóch tysięcy lat, ale uświadomienie sobie lub ożywienie świadomości, że odkupienie człowieka przez Syna Bożego, pojednanie go z Ojcem, zadośćuczynienie Ojcu za grzechy świata, dokonuje się stale, że miłosierdzie Boże, objawione najgłębiej przez śmierć na krzyżu Jezusa Chrystusa, obejmuje ludzi wszystkich pokoleń i wieków aż do skończenia świata.
Obraz z napisem „Jezu ufam Tobie”
Gdy Pan Jezus zlecił Faustynie namalowanie obrazu z napisem „Jezu ufam Tobie”, po raz pierwszy wyraził wówczas życzenie, aby druga niedziela po Zmartwychwstaniu była obchodzona jako święto Miłosierdzia Bożego. Możliwy jest wówczas odpust zupełny. Po śmierci siostry Faustyny 5 października 1938 roku o ustanowienie święta Miłosierdzia Bożego występował ks. Michał Sopoćko, jej spowiednik i przewodnik duchowy. Jeszcze w czasie wojny ks. Sopoćko, kontynuując misję nieznanej nikomu, cichej zakonnicy, napisał traktat o Bożym miłosierdziu, który udało mu się konspiracyjnie wydać w 500 egzemplarzach.
Ksiądz Sopoćko dotarł do prymasa Augusta Hlonda i pozyskał jego przychylność dla sprawy, ale śmierć prymasa wstrzymała starania. Niemniej jednak jego następca, prymas Stefan Wyszyński, na wniosek ks. Sopoćki zwrócił się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o aprobatę dla kultu i ustanowienia święta Miłosierdzia Bożego. Silnym argumentem były głosy i petycje napływające nie tylko z Polski, ale z całego świata, gdzie coraz bardziej szerzył się ten kult. Prymas Wyszyński, będąc w Rzymie w 1957 roku, osobiście złożył w Kongregacji św. Oficjum odpowiednie pisma i odniósł wrażenie, że sprawa przybierze pomyślny obrót.
Jednak 6 marca 1959 roku Kongregacja wydała „notyfikację”, w której polecała powstrzymanie rozpowszechniania obrazów i pism propagujących nabożeństwo do miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez siostrę Faustynę. Prymas Wyszyński otrzymał pismo nakazujące jeszcze usuwanie obrazów Króla Miłosierdzia, niewprowadzania święta Miłosierdzia Bożego i upomnienie dla ks. Sopoćki.
Cofnięcie notyfikacji
Dopiero otwarcie 21 października 1965 roku przez arcybiskupa krakowskiego Karola Wojtyłę procesu w sprawie beatyfikacji siostry Faustyny dało z powrotem nadzieję na pozytywne zakończenie sprawy. Ks. Sopoćko zmarł 15 lutego 1975 roku. Owoce jego pracy dały o sobie znać 15 kwietnia 1978 roku, kiedy to cofnięto papieską notyfikację, a 16 października tego samego roku papieżem został wielki czciciel miłosierdzia Bożego i siostry Faustyny, Karol Wojtyła.
W 1980 roku Jan Paweł II ogłosił encyklikę „Dives in misericordia”. 18 kwietnia 1993 roku siostra Faustyna Kowalska została beatyfikowana w Rzymie, a w 2000 roku ogłoszona świętą. Ks. Michał Sopoćko został beatyfikowany 28 września 2008 roku.
Obecnie tę znaną z życzliwości i pogody ducha siostrę zakonną czci cały świat, a jej kult rozwija się coraz bardziej.
Faustyna – Helena Kowalska
Helena Kowalska przyszła na świat 25 sierpnia 1905 roku w małej wiosce Głogowiec k. Łodzi. Była trzecim z dziesięciorga dzieci bardzo biednej rodziny chłopskiej. Mimo ciężkiej pracy w ubogim domu Kowalskich znajdowano zawsze czas na wspólną modlitwę, śpiewanie godzinek i odmawianie Litanii Loretańskiej oraz czytanie religijnych książek. Od siódmego roku życia Helena myślała o oddaniu swego życia Bogu. Od szesnastego roku pracowała jako służąca, by pomóc rodzicom i rodzeństwu. W tym czasie krystalizowało się jej powołanie. 1 sierpnia 1925 roku rozpoczęła postulat w warszawskim klasztorze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Głównym celem zgromadzenia było wychowywanie trudnych lub porzuconych dziewcząt pozbawionych solidnych podstaw moralnych oraz opieka nad kobietami potrzebującymi odnowy moralnej.
Po kilkumiesięcznym pobycie w warszawskim klasztorze Helena została wysłana do domu nowicjackiego w Krakowie, gdzie ukończyła postulat. Tam 30 kwietnia 1926 roku otrzymała habit zakonny oraz imię Maria Faustyna od Najświętszego Sakramentu. Pracowała przeważnie w kuchni, prowadząc coraz bogatsze życie wewnętrzne. Do 1933 roku, kiedy to złożyła śluby wieczyste, przebywała w różnych domach zgromadzenia.
22 lutego 1931 roku w Płocku pierwszy raz objawił się jej Pan Jezus, zlecając wykonanie obrazu z podpisem „Jezu ufam Tobie”. Dzięki pomocy ks. Sopoćki w 1934 roku obraz został namalowany przez wileńskiego malarza Eugeniusza Kazimirowskiego. Obecnie w pokoju, gdzie był malowany obraz, znajduje się kaplica, a w budynku przy ul. Rossa w Wilnie mieści się Hospicjum im. bł. ks. Michała Sopoćki, prowadzone przez zakonnice ze Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego.
W roku 2000, w czasie Wielkiego Jubileuszu, 30 kwietnia Jan Paweł II, włączając siostrę Faustynę Kowalską do grona świętych Kościoła, nazwał ją „darem Bożym dla naszej epoki”. Jej przesłanie, jak podkreślał Ojciec Święty, kierowane jest „przede wszystkim do tego, kto poddawany jest szczególnie ciężkim doświadczeniom lub jest przygnieciony ciężarem popełnionych grzechów; kto utracił sens życia, popadając w depresję”. Zgodnie z prośbą, jaką siostra Faustyna przekazała światu w swym orędziu – Papież ustanowił święto Miłosierdzia Bożego w pierwszą niedzielę po Świętach Wielkanocnych. 15 lat temu, w wigilię tego – święta – 2 kwietnia 2005 roku – Jan Paweł II zmarł.
Świątynia przy Nałkowskich
W Lublinie świątynia pw. Miłosierdzia Bożego została wybudowana przy ul. Nałkowskich.
Samodzielny ośrodek duszpasterski w dzielnicy Wrotków został powołany decyzją bpa Bolesława Pylaka w 1982 roku. W latach 1985–1991 wzniesiono kompleks budynków sakralnych według, projektu architektów z Warszawy: Andrzeja Bołtucia i Waldemara Bezpałki. W ich skład wchodzi kościół, plebania oraz dom zakonny. Realizatorem budowy był ks. Eugeniusz Szymański. 13 października 1991 roku obiekt został pobłogosławiony przez bpa Bolesława Pylaka.
Obecnie parafia pw. Miłosierdzia Bożego liczy 10 202 wiernych. Przy kościele działają liczne wspólnoty parafialne, między innymi: Akcja Katolicka, Al.– Anon, Apostolat Maryjny, Domowy Kościół, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej, Legion Maryi i chór „Zdrój Miłosierdzia”.
W naszej archidiecezji parafie pw. Miłosierdzia Bożego znajdują się też między innymi w: Chełmie – przy ul. Księdza Zygfryda Berezeckiego 1, Kraśniku – przy ul. Św. s. Faustyny 8, Piotrawinie k. Nałęczowa i Puławach przy ul. dr. Mieczysława Kowalskiego 1.
Elżbieta Kasprzycka
