26 kwietnia Kościół katolicki obchodził święto Matki Bożej Dobrej Rady
Podstawę kultu MB Dobrej Rady stanowią teksty biblijne, a także teologiczne uzasadnienie św. Augustyna, św. Anzelma z Canterbury i św. Bernarda z Clairvaux o Matce Bożej, jako wszechpośredniczce łask, zwłaszcza darów Ducha Świętego. Jeden z darów Ducha Świętego to dar rady – zdolność do trafnych sądów i wyborów.
Na początku XX w. papież Leon XIII włączył wezwanie „Matko Dobrej Rady” do Litanii Loretańskiej, zaś święto MB Dobrej Rady zatwierdził 25 kwietnia 1727 r. papież Benedykt XIII. Papież Pius VI, z uwagi na uroczystość św. Marka Ewangelisty, przesunął je na 26 kwietnia.
Wczesny lubelski kult
W Polsce najwcześniejsze ślady kultu Matki Bożej Dobrej Rady związane są z pochodzącym z końca XVI w., słynącym cudami, obrazem w lubelskim kościele pw. Świętego Ducha przy Krakowskim Przedmieściu 1. Jego autorem jest nieznany malarz włoskiego pochodzenia. 13 lipca 1642 r. uczeń szkoły jezuickiej spostrzegł na obrazie krwawe krople spływające z oczu Maryi. Zjawisko to trwało cztery dni. Ścierane łzy pozostawiały krwawe ślady na chuście. Po tym fakcie zanotowano liczne uzdrowienia i doznawano wielu łask. Sporządzono urzędowe protokoły z zeznaniami świadków. Wydarzenie to upamiętniają dwa obrazy w prezbiterium kościoła. Pod jednym znajduje się napis: „A że prawdziwie obraz Matki Bożej płakał, na to stanęła pilna inquizitia, której wizerunek, że tak było, a nie inaczej w tym 1673 jest odmalowany”.
O żywym kulcie obrazu MB Dobrej Rady w Lublinie świadczą liczne wota i zapisy. Modlił się przed nim Stefan Czarniecki, a Bolesław Prus wziął ślub. Cudowny obraz był dwukrotnie koronowany. Datę pierwszej koronacji trudno ustalić. Drugiej dokonał biskup lubelski Franciszek Jaczewski 8 września 1913 r., po kradzieży pierwszych koron w 1911 r.
Elżbieta Kasprzycka
