13 października minęła 99. rocznica ostatniego objawienia w Fatimie. Szóstemu, ostatniemu objawieniu w 2017 r. towarzyszył „taniec słońca”. Najpierw padał rzęsisty deszcz, a potem pojawiło się słońce świecące różnymi kolorami i zaczęło się kręcić wokół własnej osi, wykonując niesamowity, spiralny taniec, jakby oderwało się od firmamentu i pędziło w kierunku ziemi, a potem wróciło do poprzedniej pozycji.
Kilkadziesiąt tysięcy zgromadzonych w Fatimie osób oniemiało. Przemoczone deszcze ubrania momentalnie wyschły, ociemniali odzyskiwali wzrok, kalecy odrzucali kule, ateiści klękali i wołali Pana Boga. Ludzie spowiadali się głośno w obawie, że to koniec świata. Ten znak potwierdził prawdziwość całego orędzia, które Matka Boża przekazała światu przez troje pastuszków. Jak powiedział 13 maja 2010 r. papież Benedykt XVI: „Łudziłby się ten, kto sądziłby, że prorocka misja Fatimy została zakończona”.
Czas burzenia i grozy
O objawieniach fatimskich pisaliśmy na naszych łamach już wiele razy. Przypomnijmy więc tylko pokrótce ich tło. W 1917 roku światu groziła totalna zagłada. Miliony ludzi ginęły wskutek wojen i szalejącego komunizmu. I wtedy trojgu pastuszkom – dziesięcioletniej Łucji dos Santos oraz rodzeństwu: dziewięcioletniemu Franciszkowi i siedmioletniej Hiacyncie Marto objawiła się Matka Najświętsza. Pierwsze objawienie miało miejsce 13 maja 1917 r. Przedtem od 1915 r. objawiał się dzieciom Anioł Pokoju. Działo się to w środkowej Portugalii, niespełna kilometr od Fatimy. W tym czasie rządy w Portugalii sprawowała masoneria: prześladowano Kościół, represjonowano osoby duchowne i świeckie, a wiele z nich poniosło śmierć męczeńską. Prymasa Portugalii oraz najbardziej niewygodnych biskupów i kapłanów wypędzono z kraju. Prowadzono systemową politykę antykościelną, zmierzającą do wykorzenienia katolicyzmu i do laicyzacji kraju. Na skutek rządowych dekretów praktycznie uniemożliwiono funkcjonowanie diecezjalnych seminariów duchownych, zamknięto wielowiekowy uniwersytecki wydział teologiczny, ogłoszono kasatę zgromadzeń zakonnych, a jezuitów wypędzono z kraju. Pod hasłem rozdziału Kościoła od państwa usunięto krzyże z instytucji i szkół, zlikwidowano katolicką prasę. Dobra kościelne zostały skonfiskowane przez państwo. Księżom zakazano publicznie nosić sutanny. Wiele świątyń zdewastowano lub wręcz zburzono. Postanowiono wytępić wszelkie przejawy kultu religijnego do tego stopnia, że nie tylko modlitwa różańcowa, ale samo posiadanie różańca było zagrożone surowymi sankcjami z karą więzienia włącznie. Lizbona została ogłoszona w 1915 r. ateistyczną stolicą świata.
Car Rosji abdykował, władzę w Rosji przejmowali komuniści. Cała Europa była od trzech lat miejscem krwawych walk pierwszej wojny światowej. Siostra Łucja, pytana o najważniejszą część objawień fatimskich, twierdziła, że jest nią wezwanie do głębokiej wiary w rzeczywistą obecność Boga. W zdumiewający sposób spełniły się przepowiednie fatimskie dotyczące wydarzeń w Rosji, wybuchu II wojny światowej, prześladowań Kościoła katolickiego, zamachu na Ojca Świętego i upadku systemu komunistycznego.
Trzecia tajemnica
Dwie pierwsze części tajemnicy fatimskiej spisała w 1941 r. Łucja Santos, jedyna wówczas żyjąca z trojga dzieci – świadków objawienia (dożyła sędziwego wieku jako karmelitanka, zmarła w 2005r.). Franciszek i Hiacynta zmarli niedługo po objawieniach, które zostały oficjalnie uznane przez Kościół katolicki w 1930 r. Tajemnice fatimskie zostały rozpowszechnione w całym Kościele katolickim. Trzecia tajemnica pozostawała nieznana aż do 2000 r. Tajemnicę tę siostra Łucja spisała na polecenie biskupa Fatimy w1944 r. Podczas ostatniego objawienia w Fatimie, 13 października, Matka Boża objawiła się jako Matka Szkaplerzna, prawdopodobnie dlatego siostra Łucja trafiła do karmelitanek. W 1957 r. dokument ten, dla lepszego zabezpieczenia, został przekazany w zalakowanej kopercie do Watykanu. Po 1960 r. zapoznawali się z treścią pisma kolejni papieże, z wyjątkiem Jana Pawła I, którego pontyfikat trwał zaledwie 33 dni. Żaden z nich nie zdecydował się jednak na jego ujawnienie. Jako pierwszy rąbka tajemnicy, w 1996 r., uchylił prefekt Kongregacji Nauki Wiary kard. Joseph Ratzinger, późniejszy papież Benedykt XVI. Zdementował on szerzące się od dawna pogłoski, jakoby trzecia tajemnica fatimska zawierała apokaliptyczną wizję końca świata i wybuchu trzeciej wojny światowej. Cztery lata później św. Jan Paweł II, podczas swojego trzeciego pobytu w Fatimie w dniach 12-13 maja 2000 r., zdecydował się na ujawnienie trzeciej tajemnicy. Ojciec Święty przybył do Fatimy, aby beatyfikować Hiacyntę i Franciszka. Wtedy to ofiarował on Matce Fatimskiej swój pierścień z wygrawerowanym wizerunkiem Matki Bożej i słowami „Totus Tuus”, który podarował papieżowi kard. Stefan Wyszyński w pierwszych dniach pontyfikatu. Podczas pierwszej wizyty w Fatimie Jan Paweł II zawiesił na złożonych rękach Madonny Fatimskiej różaniec. Na wieńczącym go medalionie znajdował się wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej z dwiema datami: 13 maja 1981 oraz 13 maja 1982. Podczas tej pielgrzymki Ojciec Święty nie tylko dziękował za cudowne ocalenie, ale dokonał też po raz kolejny poświęcenia całej ludzkości Niepokalanemu Sercu Maryi. Ofiarował też Matce Najświętszej kulę, która ugodziła go podczas zamachu. Kula ta jest wmontowana w drogocenną koronę – dar kobiet portugalskich, złożoną 1 października 1942 r., jako dziękczynienie za to, że Portugalia nie przystąpiła do II wojny światowej.
25 marca 1984 r. na placu św. Piotra w Rzymie, w łączności z biskupami całego świata Jan Paweł II dokonał aktu poświęcenia Rosji i całej ludzkości Niepokalanemu Sercu NMP. Do Fatimy Ojciec Święty Jan Paweł II przybył też w dniach 10-13 maja 1991 r., aby jeszcze raz podziękować Maryi za ocalenie z zamachu, a także wyrazić Jej wdzięczność za upadek komunizmu w Europie.
Trzecia tajemnica fatimska zawiera w swej treści ostrzeżenie, że największym zagrożeniem jest ateizm i życie takie, jakby Bóg nie istniał. Prorocza wizja ostrzega i przypomina, że przyszłość ludzkości uzależniona jest od wolnego wyboru ludzi, od ich opowiedzenia się za Bogiem lub przeciwko Niemu.
Lubelski ośrodek kultu
17 maja 1983 r. biskup Bolesław Pylak powołał przy ul. Tuwima 5 lubelski ośrodek duszpasterski pw. MB Fatimskiej, a 21 grudnia 1985 r. została erygowana w jego miejscu parafia. W 1986 r. nastąpiło wmurowanie kamienia węgielnego, który pochodzi z grobu św. Piotra w Rzymie. W 1989 przywieziono figurę Matki Bożej z Fatimy. Tymczasowa drewniana kaplica została w 1992 r. przeniesiona do Kraśnika. Projektantem obecnej, okazałej świątyni jest Janusz Gągała z Lublina. Realizatorem budowy był ks. Edward Kozyra. Kościół pobłogosławił abp Stanisław Pylak 17 maja 1992 r. Przy wejściu do kościoła znajduje się dzwonnica z 1999-2000 r. z trzema dzwonami. Na terenie parafii znajduje się kościół rektoralny pw. św. Tadeusza Judy i kaplica w areszcie śledczym przy ul. Południowej. Parafia liczy obecnie 7442 wiernych. Działają przy niej liczne grupy i wspólnoty, m.in.: Liturgiczna Służba Ołtarza, Rada Duszpasterska, Koła Żywego Różańca, Akcja Katolicka, Legion Maryi, Domowy Kościół, Kółka Różańcowe Dzieci, Grupa Różańcowo-Misyjna, Grupa Charytatywna, schola, ZHR, zuchy, KSM.
Elżbieta Kasprzycka
Papieże zawierzyli
Trzy lata temu, 13 października papież Franciszek dokonał zawierzenia świata Niepokalanemu Sercu NMP. Przedtem uczynił to 31 października 1942 r. papież Pius XII, a potem nasz św. Jan Paweł II 25 marca 1984 r.
