29 maja Kościół katolicki obchodzi uroczystość św. Urszuli Ledóchowskiej. Z tej okazji w lubelskiej świątyni pod jej wezwaniem przy ul. Roztocze 1 na Węglinie odbędzie się odpust. Mszy świętej odpustowej o godz. 18.00 będzie przewodniczył i Słowo Boże wygłosi abp Stanisław Wielgus.
Święty Jan Paweł II, który beatyfikował Urszulę Ledóchowską 20 czerwca 1983 r. w Poznaniu i wyniósł na ołtarze 18 maja 2003 r. w Rzymie, nazywał ją „ apostołką nowej ewangelizacji”, kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski – „odważną reformatorką”. Święty Jan Paweł II, dzień po jej kanonizacji, powiedział w czasie audiencji generalnej z okazji Narodowej Pielgrzymki Polaków, że całe swoje życie uczyniła misją miłosierdzia. Abp Józef Kowalczyk, który 16 maja 2003 r. wygłaszał wykład w Rzymie z okazji kanonizacji Urszuli Ledóchowskiej, nazwał jej życie „hymnem miłości”, podobnie kardynał Stanisław Nagy SCI, głosząc homilię z okazji 140. rocznicy urodzin św. Urszuli, 17 kwietnia 2005 r., w kościele Karmelitów w Krakowie, powiedział, że była wierna filozofii miłości. Ona sama mówiła: „byłam tylko pionkiem na szachownicy”, ale wielokrotnie w swoich licznych pracach pisała, że musi dążyć do świętości.
Julia, bo takie imię otrzymała na chrzcie, urodziła się w 1865 r. w Loosdorf w Dolnej Austrii, w rodzinie, która zarówno ze strony matki, Szwajcarki z rycerskiego rodu Salisów, jak i ojca, potomka starego, polskiego rodu, dała licznych mężów stanu, żołnierzy i duchownych, zaangażowanych czynnie w dzieje Europy i Kościoła. Julia wyrastała w atmosferze mądrej i wymagającej miłości rodziców, wśród licznego rodzeństwa. Trójka najstarszych dzieci wybrała drogę życia konsekrowanego. Maria Teresa, beatyfikowana w 1975 r., założyła Sodalicję św. Piotra Klawera, a młodszy brat, Włodzimierz, był generałem jezuitów.
Bezpieczne miejsce
W 1883 r. rodzina przeniosła się do Lipnicy Murowanej, pod Bochnią w dawnej Galicji. W 1886 r. hrabianka Julia wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie, gdzie otrzymała imię zakonne Maria Urszula. W latach 1889-96 z pasją oddawała się pracy nauczycielskiej i wychowawczej w szkole i pensjonacie sióstr urszulanek. W tym czasie studiowała język francuski, uzyskując dyplom, a w 1904 r. została przełożoną krakowskiego klasztoru. Urszula przeżyła w tym klasztorze w sumie 21 lat. Zwracała uwagę talentem wychowawczym i wrażliwością na potrzeby młodych w zmieniających się warunkach społecznych, politycznych i obyczajowych. Gdy kobiety rozpoczęły studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, zorganizowała pierwszą w Polsce bursę dla studentek, gdzie mogły otrzymać bezpieczne miejsce do życia i studiów, a także solidną formację religijną. W 1907 r. z błogosławieństwem papieża Piusa X, Urszula, wraz z siostrą wyjechała do Petersburga, aby objąć kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim Gimnazjum św. Katarzyny. Do wrogiej Kościołowi Rosji z Marią Teresą wyjeżdżało w świeckich strojach, gdyż życie zakonne było tam zakazane. W Petersburgu, mimo, że pod ciągłym nadzorem policji, Urszula założyła filię krakowskiego klasztoru. Intensywna praca wychowawcza i religijna ukierunkowana była także na zbliżenie między Polakami a Rosjanami. Po wybuchu wojny w 1914 r. wydalona z Rosji Urszula Ledóchowska wyjechała do Sztokholmu. W okresie skandynawskiej peregrynacji (Szwecja, Dania, Norwegia) jej działalność skupiła się oprócz pracy wychowawczej, na twórczym udziale w życiu miejscowego Kościoła, pracy na rzecz pomocy ofiarom wojny i zaangażowaniu ekumenicznym. Jej gorący patriotyzm szedł w parze z otwarciem na inność i różnorodność. Zapytana, jaką politykę prowadzi, odpowiedziała bez wahania: „Moją polityką jest miłość”.
Zakład św. Olafa
W 1920 r. Urszula Ledóchowska wraz z siostrami i dużą grupą sierot po emigrantach wróciła do wolnej Polski. Urszulanki kupiły posesję w Lubocześnicy nad Jeziorem Pniewskim z dwoma domami i budynkami gospodarczymi za pieniądze, które ofiarował Urszuli norweski konsul Stolt – Nielsen. Posiadłość nazwano Zakładem św. Olafa z wdzięczności dla Norwega. Petersburska wspólnota urszulanek też osiedliła się w Pniewach koło Poznania. Stolica Apostolska przekształciła klasztor w zgromadzenie apostolskie, dając mu nazwę: Urszulanki od Najświętszego Serca Jezusa Konającego (urszulanki szare).
Św. Urszula zmarła w Rzymie 29 maja 1939 r. Sześć lat po beatyfikacji, w 1989 r. doskonale zachowane ciało błogosławionej Urszuli Ledóchowskiej zostało przywiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego. Po drodze relikwie witano w 30 miejscowościach we Włoszech, Austrii i w Polsce.
Lubelski festyn na cześć świętej
Rok wcześniej, przy kaplicy Sióstr Pobożnych Uczennic Boskiego Mistrza na lubelskim Węglinie, utworzono samodzielny ośrodek duszpasterski pw. bł. Urszuli Ledóchowskiej. Parafia została erygowana 30 sierpnia 1989 r. Pierwszym proboszczem i budowniczym kościoła został ks. Antoni Socha. W roku 1989 wzniesiono tymczasową kaplicę. Projekt obecnej świątyni wykonał architekt Stanisław Machnik z Lublina. Prace budowlane rozpoczęto w 1990 r. Kościół przy ul. Roztocze 1 został ukończony w 1995 r. Abp Bolesław Pylak dokonał poświecenia świątyni 26 maja 1996 r. W latach 1998-2000 wzniesiono wolnostojący budynek plebani. Parafia pw. św. Urszuli Ledóchowskiej liczy 11 264 wiernych. Działają przy niej m. In. Eucharystyczny Ruch Młodych, Ruch Światło –Życie, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, Koła Różańcowe, Legion Maryi, chór parafialny, orkiestra parafialna, Akcja Katolicka, Apostolstwo Modlitwy Najświętszej Krwi Chrystusa, Bractwo Miłosierdzia Bożego oraz Koło Przyjaciół Prymasa Wyszyńskiego. Na terenie parafii, wśród kilku zgromadzeń zakonnych, funkcjonuje też Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Konającego. Kontynuują one służbę miłości swojej patronki, opiekując się między innymi żeńskim Domem Akademickim KUL. 4 czerwca w parafii św. Urszuli Ledóchowskiej będzie miał miejsce festyn parafialny.
