Piątek 31 stycznia był wielkim świętem dla lubelskich salezjanów, którzy sprawują opiekę nad kościołem Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych przy ul. Kalinowszczyzna 3. Tego dnia Kościół wspominał św. Jana Bosko, jednego z największych pedagogów chrześcijańskich, zwanego apostołem młodzieży – patrona tej świątyni.
Salezjanie przygotowywali się do tej uroczystości już od 22 stycznia – każdego dnia, po wszystkich mszach św., odmawiali razem z wiernymi nowennę do świętego Jana Bosko. Modlili się o chrześcijańskie wychowanie młodzieży.
Klasztor na palach
Lubelska parafia pw. Matki Bożej Wspomożenia Wiernych została erygowana 20 grudnia 1979 roku przez bpa Bolesława Pylaka. Powstała przy klasztorze i kościele pofranciszkańskim przy ul. Kalinowszczyzna 3. W 1620 r. ksiądz Franciszek Zuziewicz ofiarował swoje działki przy kirkucie franciszkanom z przeznaczeniem pod budowę klasztoru. W 1621 roku zakonnicy wybudowali drewniany kościółek pw. św. Wawrzyńca. Męczennika. W 1629 roku dobudowano do niego murowana zakrystię. Budowę kościoła murowanego prowadzono w latach 1635-1649. Świątynia nosiła tytuł Najświętszej Matki Pani Anielskiej i św. Franciszka.
Klasztor wzniesiono tam w 1688 roku na palach wbitych w bagnisty grunt. Przebywało w nim 20 zakonników. W XVIII w., w czasie wojny północnej, klasztor znacznie ucierpiał. W latach 1812-13, kiedy zamieniono go w magazyn wojskowy, kościół uległ dewastacji, klasztor też znalazł się w rękach wojska. Dopiero w 1814 roku zakonnicy odzyskali swoją własność, by po trzech latach opuścić klasztor i przenieść się do Stężycy. W klasztorze i kościele urządzono skład wojskowy, a potem szpital. Po 1817 roku zabudowania klasztorne wraz z kościołem zmieniały często właścicieli i utraciły charakter sakralny, a świątynia uległa licznym przeróbkom.
Dar nawróconego Żyda
Od 1828 roku funkcjonowała tam fabryka sukna, potem wytwórnia mydła i świec. W 1913 roku zrujnowaną całość kupił Żyd, Tadeusz Weisberg, który po przyjęciu religii katolickiej w 1927 roku podarował salezjanom zabudowania poklasztorne razem z kościołem i ogrodem. Salezjanie jako nowi właściciele rozpoczęli odbudowę. Była ona tym bardziej skomplikowana, że pomieszczenia były zasiedlone przez ok. 200 dzikich lokatorów.
Wzmacniając stare i słabe mury, podzielono świątynię dwoma stropami i utworzono z dawnego kościoła budowlę trzykondygnacyjną. Od 1930 roku nosi ona wezwanie Matki Bożej Wspomożenia Wiernych. 3 grudnia 1933 roku kaplicę na pierwszym piętrze poświęcił ordynariusz lubelski, ks. bp Marian Leon Fulman. Na parterze urządzono dużą salę teatralną. Duża sala powstała również na drugim piętrze, były tam pomieszczenia sypialne. W latach 1946– 54 salezjanie, wzorem swego założyciela, prowadzili tam bursę dla uczących się chłopców.
W PRL-u część zabudowań klasztornych zajął Cezas. W 1975 roku odzyskano na cele kościelne parter budynku.
Niewiele się zachowało
Tak dolny, jak i górny kościół pw. MB Wspomożenia Wiernych jest jednonawowy. Praktycznie z dawnego wyposażenia nic się nie zachowało, trudno też mówić o jakimś jednolitym stylu wnętrza. W kościele górnym zakrystia znajduje się za ołtarzem, a w kościele dolnym – obok prezbiterium. Kruchta, to niewielkie pomieszczenie na klatce schodowej prowadzącej do kościoła. Obraz w ołtarzu głównym jest autorstwa księży salezjanów: Roberta i Leszka Kruczków. Przedstawia Matkę Bożą Wspomożenia Wiernych w otoczeniu świętych, błogosławionych i kandydatów na ołtarze. Po prawej stronie wisi obraz Chrystusa miłosiernego, a po lewej – św. Józefa.
W świątyni jest też m. in. obraz św. Jana Bosko (w każdy ostatni dzień miesiąca odprawiana jest msza św. wspomnieniowa zakończona ucałowaniem relikwii świętego. W dni powszednie o godz. 7.00 odprawiana jest w kościele górnym msza św. w rycie trydenckim.
Przy liczącej 6763 wiernych parafii działają między innymi Stowarzyszenie Współpracowników Salezjańskich, Oaza, Oratorium, służba liturgiczna, schole, Wspólnota Akademicka Quo Vadis, Akcja Katolicka, Legion Maryi, Apostolstwo Dobrej Śmierci, Żywy Różaniec, neokatechumenat. Funkcjonuje też Salezjańska Świetlica Środowiskowa im. św. Dominika Savio i SALOS, czyli Salezjańska Organizacja Sportowa. Elżbieta Kasprzycka
Pedagog w sutannie
Jan Melchior Bosko urodził się we Włoszech w wiosce Becchi około 40 km od Turynu 16 sierpnia 1815 r. W wieku dwóch lat osierocił go ojciec. Od 9. roku życia musiał pomagać matce w utrzymaniu domu. Imał się różnych prac: zarabiał jako parobek u rolników, pomocnik szewca, kuglarz, pomoc kuchenna, ale też wytrwale się uczył. W 1841 roku z rąk arcybiskupa Turynu otrzymał święcenia kapłańskie. Spotkanie z osieroconym chłopcem dało mu impuls do pracy z zaniedbaną młodzieżą. W 1844 roku otworzył swoje pierwsze oratorium dla młodych. Było to miejsce zabawy i nauki. W pracy pomagała mu też matka. Tak powstawały szkoły elementarne, zawodowe i internaty, które wkrótce pojawiły się w całym Piemoncie. „Zaniósł wiarę, światło i pokój tam, gdzie samotność rodziła nędzę” (z hymnu Liturgii Godzin).
Ten apostoł młodzieży uważany jest za jednego z największych pedagogów w dziejach Kościoła. Cały czas wolny św. Jan Bosko poświęcał na pisanie i propagowanie dobrej prasy i książek. Od 1861 roku posiadał własną drukarnię. Rozpoczął od wydawania żywotów świątobliwych młodzieńców, by swoim podopiecznym dać wzory do naśladowania. Od 1877 roku zaczął wydawać, istniejący do dziś, Biuletyn Salezjański. Wszystkie jego pisma wydane drukiem to 37 tomów. Pozostawił też po sobie olbrzymią korespondencję. Zmarł 31 stycznia 1888 roku. W ikonografii bywa przedstawiany z dwoma roześmianymi chłopcami. Jest patronem młodzieży, uczniów i studentów oraz – od 15 sierpnia 2013 roku – Oświęcimia.
W czasie procesu kanonizacyjnego zaświadczano o wielu cudach za jego wstawiennictwem. W 1929 roku Jan Bosko został beatyfikowany, a w 1934 roku kanonizowany przez papieża Piusa XI.E.K.
