Zbliżanie dwóch Testamentów

17 stycznia Kościół katolicki po raz dwudziesty będzie obchodził Dzień Judaizmu. Poprzedzi on Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan.
Diecezjalne obchody w Lublinie rozpoczną się 15 stycznia o godz. 16 w auli Metropolitalnego Seminarium Duchownego. Zebranych powita ks. Alfred Wierzbicki. Przedtem zabrzmi „Szema Izrael” odśpiewany przez kantorów neokatechumenatu. Lektor odczyta Księgę Jeremiasza ( Jer. 20, 7-11a.13), do której żydowski komentarz przedstawi rabin Boaz Pash, odśpiewa on też psalm w języku hebrajskim. Komentarz katolicki do Księgi Jeremiasza przedstawi ks. Mirosław Wróbel. Celebrans poprowadzi modlitwę św. Jana Pawła II za naród żydowski i błogosławieństwo Aaronowe. Kantorzy odśpiewają „Hawenu szalom”. Biskup Mieczysław Cisło będzie rozmawiał z ks. Czesławem Krakowiakiem o jego książce „Modlitwa za Żydów w liturgii Kościoła rzymskiego”, wydanej w 2016 roku przez wydawnictwo Gaudium. Leszek Dulik zaprezentuje album opracowany przez niego i Konrada Zielińskiego: „Świat utracony. Żydzi polscy. Fotografie z lat 1918-1939 (Boni Libri 2016). O godz. 17. 50 głos zabierze abp Stanisław Budzik, metropolita lubelski.
Następnego dnia, 16 stycznia, rabin Boaz Pash o godz. 16 poprowadzi warsztaty z czytania Tory w klasztorze o.o. dominikanów przy Złotej. Godzinę później rozpocznie się tam wykład rabina.

Starsi bracia w wierze

Dzień Judaizmu został ustanowiony z inicjatywy abpa Stanisława Gądeckiego przez Konferencję Episkopatu Polski w 1997 r. Jego celem jest rozwój dialogu chrześcijańsko-żydowskiego, a także modlitwy i refleksje nad związkami obu religii oraz, jak mówił święty Jan Paweł II, „poznanie naszych braci starszych w wierze”. Polska jest drugim po Włoszech krajem, który zdecydował się organizować tego typu obchody. Obecnie odbywają się one też m. in. w Austrii, Szwajcarii i Holandii. Dzień Judaizmu zazwyczaj obchodzony jest 17 stycznia, to jest w wigilię Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan, chyba, że ze względu na zbieżność tej daty z szabasem termin zostaje o jeden dzień przesunięty. Co roku centralne uroczystości odbywają się w wybranym mieście pod innym hasłem, zaczerpniętym z Biblii lub nauczania Kościoła. Pierwsze hasło: „Kto spotyka Chrystusa, spotyka judaizm”, zaczerpnięte zostało z przemówienia świętego Jana Pawła II w Moguncji w listopadzie 1987 r. W Lublinie centralne obchody Dnia Judaizmu pod hasłem „Jeden drugiego brzemiona noście” miały miejsce w 2002 r. Miejscem tegorocznych ogólnopolskich obchodów, odbywających się pod hasłem „Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść” (Jer. 20,7) będą Kielce. W całym kraju oprócz nabożeństw będą miały miejsce m.in.: panele dyskusyjne, seminaria, wystawy i wspomnienia.

Nierozerwalna historia Lublina

Żydzi, usuwani przez wieki z wielu krajów europejskich, w Polsce znaleźli nie tylko azyl i opiekę władzy królewskiej, ale też warunki do praktykowania własnej religii, rozwijania, nauki, kultury i obyczajów. Historia Żydów polskich jest nieodłączną częścią dziedzictwa Rzeczypospolitej, która była wspólnym domem dla przedstawicieli różnych wyznań, religii i narodów. Istotnym elementem polskiego pejzażu były oprócz kościołów, czy cerkwi, synagogi i żydowskie cmentarze. W polskim wojsku posługę duszpasterską pełnili także rabini. Obecnie do gmin żydowskich należy ok. 4 tys. osób, natomiast Żydów mieszka w naszym kraju ok. 20 tys.
Judaizm jest ściśle związany z przedwojennym Lublinem, czego symbolem do dzisiaj jest Jesziwa Lubelska u zbiegu ulic Unickiej i Lubartowskiej. Wyższa uczelnia talmudyczna została otwarta właśnie w Lublinie w 1930 r. ze względu na tradycję funkcjonowania jesziwy w naszym mieście już od XVI w. Imponującej wielkości gmach o powierzchni ponad 1800 m kwadratowych zaprojektował architekt Agenor Smoluchowski. Bytowanie świetnie rozwijającej się uczelni przerwało wkroczenie do Lublina 18 września 1939 r. Niemców. Po wojnie z budynku korzystał UMCS i Akademia Medyczna. Jesienią 2003 r. posesja została przekazana Gminie Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie. W południowym skrzydle budynku jesziwy znajduje się synagoga o powierzchni ponad 200 mkw.
Dzień Judaizmu to szczególny czas wspólnotowej refleksji i modlitwy. Pomaga on katolikom w odkrywaniu judaistycznych korzeni chrześcijaństwa, w pogłębianiu świadomości tego, iż religia żydowska, nie jest wobec naszej religii „rzeczywistością zewnętrzną, lecz czymś wewnętrznym” oraz , że nasz „stosunek do niej jest inny, aniżeli do jakiejkolwiek innej religii” (święty Jan Paweł II).
Podczas licznych liturgii sprawowanych w Dniu Judaizmu, wierni będą mogli się modlić m. in., o to, aby Kościół coraz pełniej rozwijał dialog religijny z wyznawcami judaizmu w duchu wezwania do braterstwa II Soboru Watykańskiego, nauczania świętego Jana Pawła II oraz Żydów, by byli świadkami Jedynego i Prawdziwego Boga w świecie naznaczonym ateizmem, materializmem i „kulturą chwili”. Zgromadzeni w kościołach na diecezjalnych i parafialnych obchodach wierni, będą modlić się także za wszystkie ofiary Holokaustu, za ocalonych z Holokaustu oraz tych, którzy nieśli pomoc prześladowanym.

Ślad arcybiskupa

W ostatnich 50 latach w sprawach dialogu katolicko-żydowskiego zrobiono bardzo wiele, a to głównie za sprawą ustaleń II Synodu. Dużą rolę w rozwijaniu tego dialogu odegrał też zmarły przed prawie sześcioma laty metropolita lubelski abp Józef Życiński. Żydzi i z Lublina, i z Polski, Izraela, Ameryki i Europy znajdowali w arcybiskupie Życińskim kogoś, kto dobrze rozumiał sens dialogu, zbliżenia i pojednania. W październiku 2008 r. w Lublinie odbyło się m. in. spotkanie seminarzystów i studentów rabinackiego Kolegium Abrahama Geigera z Berlina, któremu patronował abp Józef Życiński. Uczestniczył w nim rektor kolegium, rabin Walter Homolka. Dialog katolików i Żydów, braterskie spotkania, debaty i wspólne pochylanie się nad Świętą Księgą wynikają z podstawowych założeń nauczania. Kościoła i z przesłania Ewangelii. Dlatego też respekt, życzliwość i szacunek dla narodu żydowskiego to postawa z gruntu chrześcijańska, w której nie tylko odkrywamy starotestamentalne korzenie, ale także wspólnotę najwyższych wartości. Papieże ostatnich pontyfikatów: św. Jan XXIII, bł. Paweł VI, św. Jan Paweł II oraz Benedykt XVI wcielali w życie ducha soborowej deklaracji „Nostra aetate” słowem i działaniem. By kontynuować to dzieło, potrzebne są wspólne braterskie spotkania, refleksja nad Słowem Bożym, a przede wszystkim, co podkreśla papież Franciszek, wspólna modlitwa.
Elżbieta Kasprzycka

News will be here