29 czerwca Kościół katolicki obchodził uroczystość świętych apostołów Piotra i Pawła. Święto to obchodzone jest od 258 r. w Kościele Prawosławnym 12 lipca.
Św. Piotr, rybak z Galilei o imieniu Szymon, był bratem św. Andrzeja, też apostoła. Jest dość prawdopodobne, że obaj bracia byli wcześniej uczniami św. Jana Chrzciciela. Szymon został uczniem Chrystusa i poszedł za nim, porzuciwszy wszystko, co posiadał. Jezus nadał mu imię Piotr, mówiąc: „Ty jesteś Piotr, czyli Skała i na tej Skale zbuduję Kościół mój” (Mt. 16,18 ).
Wyróżniony od początku
Chrystus wyróżniał Piotra wśród apostołów. Uratował go, gdy ten tonął w Jeziorze Galilejskim. Po zmartwychwstaniu Chrystus powierzył mu władzę nad Kościołem. Św. Piotr został w ten sposób namiestnikiem Chrystusa, głową apostołów i pierwszym papieżem. Jako pierwszy z apostołów, przemówił do tłumów w dzień Zesłania Ducha Świętego. Przekazy w Ewangelii o św. Piotrze są bogate. Chrystus przebywał w jego domu, nauczał z jego łodzi, jemu pierwszemu nakazał przesłać wiadomość o swym zmartwychwstaniu, po którym ukazał mu się osobiście. Często Piotr działał jako rzecznik innych apostołów. Pismo Święte podaje także wzmianki o jego wadach i ułomnościach: o skłonności do gniewu i o tym, że zachwiał się w wierze, był gwałtowny i trzy razy zaparł się Chrystusa. Po wniebowstąpieniu Jezusa, Piotr zaczął swą pracę jako głowa Kościoła. Polecił dokonać wyboru apostoła na miejsce Judasza został nim Maciej.
Męczeńska śmierć
Uzdrawiał, nawracał pogan, założył pierwsza gminę chrześcijańską w Jerozolimie. Kiedy na rozkaz Heroda ścięto Jakuba, brata Jana, Piotr również został schwytany i osadzony w więzieniu, z którego cudownie uwolnił go Anioł Pański W roku 48/49 Piotr przewodniczył pierwszemu soborowi w Jerozolimie. Apostołowie wydali tam oświadczenie, że nawracani poganie nie muszą podlegać żydowskiemu prawu obrzezania. Sprawa ta w odniesieniu do pogan i wszystkich nie żydów była przedmiotem sporu ze św. Pawłem, tzw. sporu antiocheńskiego.
Przez dwadzieścia pięć lat św. Piotr mieszkał w Rzymie. Był założycielem i pierwszym biskupem tamtejszego Kościoła. Ponieważ był obiektem nienawiści i prześladowań w 67 roku, ostatnim roku panowania Nerona, został ukrzyżowany. Według Orygenesa głową w dół, ponieważ czuł się niegodny umierać, jak jego Boski Mistrz. Przypisuje mu się autorstwo dwóch listów zawartych w Nowym Testamencie. Ewangelia św. Marka, który był jego uczniem, nazywana jest „Ewangelią Piotra”. Cesarz Konstantyn Wielki wystawił ku jego czci, bazylikę nad jego grobem. W czasie prac archeologicznych, przeprowadzonych w podziemiach bazyliki św. Piotra w latach 1940-1949, znaleziono pod głównym ołtarzem jego grób.
Orędownik w wielu sprawach
Pierwszy papież jest patronem wielu miast, poza tym blacharzy, budowniczych mostów, kowali, kamieniarzy, marynarzy, rybaków, zegarmistrzów. Wzywany jest jako orędownik podczas epilepsji, gorączki, febry, ukąszenia przez węże. W ikonografii przedstawiany jest w stroju apostoła, jako biskup lub papież w pontyfikalnych szatach. Jego atrybuty: to osioł, kajdany, dwa klucze symbolizujące klucze do Królestwa Bożego, kogut, odwrócony krzyż, księga, zwój, pastorał, ryba, sieci, skała, tiara w rękach, stanowiące aluzję do wydarzeń w jego życiu.
Ścięcie świętego Pawła
Św. Paweł poniósł z kolei męczeńską śmierć za bramą ostyjską w Rzymie ok. 67 r. Został ścięty mieczem w miejscu nazywanym dziś Tre Fontane – Trzy Źródła. Według tradycji święta głowa apostoła spadła na ziemię i trzy razy się od niej odbiła. Paweł pochodził z Tarsu. Urodził się ok. 8 roku po narodzeniu Chrystusa, jako obywatel rzymski, co dawało mu pewne wyróżnienie i przywileje. Niestrudzony apostoł pogan, doznał nawrócenia w drodze do Damaszku. Ochrzciwszy się, pozostał kilka lat w Damaszku. Potem udał się do Arabii, a po powrocie zaczął głosić w synagogach, że Jezus jest Synem Bożym. Z tego powodu naraził się Żydom i musiał uciekać. Udał się do Jerozolimy, by złożyć hołd Piotrowi – głowie Kościoła. Później powrócił do rodzinnego Tarsu i zaczął działalność apostolską w swej własnej prowincji, dopóki nie został wezwany przez św. Barnabę do Antiochii. Ich pierwsza podróż misyjna odbyła się w latach 44/45- 52/ 53. Po soborze w Jerozolimie. Paweł w towarzystwie Sylasa, a później Tymoteusza i Łukasza, rozpoczął drugą podróż misyjną. Najpierw odwiedził ponownie Kościoły, które założył w Azji Mniejszej. Przeszedł potem Galację i udał się do Triady, skąd pociągnięty dziwnym widzeniem trafił na ląd europejski i udał się przez Macedonię do Grecji. Następnie przez Efez i Jerozolimę powrócił do Antiochii
Trzecia podróż misyjna w latach 53/ 54- 58 obejmowała niemal te same regiony, co druga. Głównym ośrodkiem działalności misyjnej stał się Efez, gdzie św. Paweł pozostał przez trzy lata. Robił plany kolejnej podróży misyjnej do Jerozolimy, a stamtąd do Rzymu i Hiszpanii, ale w Jerozolimie został zaatakowany przez Żydów. Pochwycono go i osadzono w Cezarei, gdzie był więziony przez dwa lata. Potem przewieziono go do Rzymu, gdzie musiał zamieszkać z żołnierzem, który go pilnował. Dzieje Apostolskie nie mówią więcej o jego życiu, ale z jego listów pasterskich i tradycji wiemy, że po dwóch latach został uwolniony i opuścił Rzym. Następnie podróżował do Hiszpanii i na Wschód. Kiedy wrócił do Rzymu, uwięziono go ponownie i ścięto.
Wielki myśliciel chrześcijaństwa
W swoich 13 listach św. Paweł okazuje się głębokim myślicielem religijnym, mającym trwały i budujący wpływ na rozwijające się chrześcijaństwo. Badania przeprowadzone w późniejszych wiekach udowodniły jeszcze wyraźniej wielkość jego umysłu i ducha. Jest patronem podobnie, jak św. Piotr, wielu miast, marynarzy, powroźników i tkaczy. W ikonografii przedstawiany jest w długiej tunice i płaszczu. Jego atrybutami są: baranek, koń, kość słoniowa i miecz.
Po edykcie cesarza Konstantyna Wielkiego w 313 r. ciało św. Piotra przeniesiono do Watykanu, a ciało św. Pawła w miejsce jego męczeństwa, gdzie cesarz wystawił ku jego czci bazylikę pw. św. Pawła. Przy bazylice św. Piotra istnieje Państwo Watykańskie. W obecnym kształcie istnieje od 1929 r. jako pozostałość dawnego państwa papieży. Liczy 0, 440 km kw. powierzchni. Zamieszkuje je ok. 1000 ludzi
W samym Rzymie istnieje kilka świątyń pw. św. Piotra i Pawła. W Polsce jest ich kilkaset. Lubelska świątynia przy Krakowskim Przedmieściu 42 została ufundowana przez księcia Pawła Sanguszkę i jego żonę Mariannę. Kościół i klasztor zaprojektował warszawski architekt Karol Bay. Budowę prowadzono w latach 1726-1733. Czwartą fundację kapucyńską po Warszawie, Krakowie i Lwowie przejęli o.o. kapucyni w maju 1724 r., a świątynię klasztorną pw. Św. apostołów Piotra i Pawła konsekrował 16 sierpnia 1733 r. biskup chełmski Jan Feliks Szaniawski.
Lubelscy kapucyni
Przy klasztorze Braci Mniejszych Kapucynów działają m.in.: Franciszkański Zakon Świeckich, Odnowa w Duchu Świętym, Grupa Ojca Pio, Wspólnota młodzieży ELEOS, ministranci i lektorzy, Dzieło Zawierzenia. Głównej mszy św. odpustowej 29 czerwca b.r. przewodniczył i kazanie głosił ks. dr Jan Miczyński – Misjonarz Miłosierdzia Archidiecezji Lubelskiej.
Elżbieta Kasprzycka
