10 lutego minęła ósma rocznica śmierci abp. Józefa Życińskiego. Tego dnia o godz. 19.00 uroczystej mszy św. w intencji zmarłego w archikatedrze lubelskiej przewodniczył obecny metropolita, abp Stanisław Budzik, który był rzecznikiem prasowym zmarłego metropolity podczas jego posługi w Tarnowie.
Swoją posługę w Lublinie abp Józef Życiński pełnił od 14 czerwca 1997 roku do 10 lutego 2011 roku, kiedy to nagle zmarł w Rzymie podczas obrad Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego.
Józef Życiński urodził się w 1948 roku w Nowej Wsi koło Piotrkowa Trybunalskiego. Święcenia kapłańskie przyjął w 1972 roku. Miał doktoraty z teologii i filozofii. Habilitował się w 1980 r. Był biskupem tarnowskim, a od 1997 r. arcybiskupem, metropolitą lubelskim, pełniącym urząd Wielkiego Kanclerza Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Od 1998 do 2011 r. pełnił funkcję kierownika Katedry Relacji między Nauką a Wiarą na Wydziale Filozofii. Był członkiem Komisji Filozoficznej Polskiej Akademii Nauk i wielu innych gremiów w kraju i za granicą, orędownikiem dialogu z innymi wyznaniami i religiami.
Abp Życiński był jedenastym biskupem lubelskim i drugim metropolitą naszej stolicy biskupiej, wyjątkowym kapłanem, naukowcem, człowiekiem dialogu i ekumenizmu, postacią wyrazistą i klarowną. Miał jasne poglądy i odważnie je formułował, nie lękając się, że komuś się narazi.
Jego biskupie zawołanie brzmiało: „W duchu i w prawdzie”. Był nie tylko metropolitą, ale zarazem naukowcem, profesorem, piątym z kolei Wielkim Kanclerzem KUL oddanym Bogu i ludziom, człowiekiem wielkiego umysłu i gorącego serca. Choć pisał m. in. o kosmologii, filozofii, polityce czy literaturze, kiedy przyjeżdżał do jakiejś parafii, zawsze witał się z ludźmi i zamieniał z nimi kilka słów o zwykłym codziennym życiu.
Świadkowie Bożego Piękna
Wyrazem wdzięczności za dobro, które zasiał wśród wiernych, jest Fundusz Stypendialny jego imienia „Świadkowie Bożego Piękna”. Zadaniem Funduszu, który rozpoczął swą działalność 10 lutego 2012 r. w ramach Centrum Jana Pawła II, jest wspieranie uzdolnionej młodzieży pochodzącej z rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji materialnej. Tego samego dnia zaczął też działać przy ul. 1 Maja 20 Ośrodek Wsparcia dla Bezdomnych pamięci Arcybiskupa, który był otwarty na drugiego człowieka, tego, który szuka Boga i do Boga idzie, kroczy ze swą biedą, trudnościami, z tym, co domaga się uleczenia.
Abp Życiński nauczał, że człowieka w istocie, ocala łaska wiary i miłość Boga, która jest potężniejsza od wszelkich ludzkich relacji. Szukając zagubionych owiec, potrafił nawiązać kontakt z ludźmi będącymi na peryferiach życia, fascynując ich swoja osobowością i człowieczeństwem. Wiedział, jak przyciągnąć ich do kościoła oraz obudzić w nich uczucie miłości, współczucia i solidarności. W tym dziele wpisywał się w to, do czego zachęca obecnie papież Franciszek.
Arcybiskup Józef Życiński był wybitną postacią Kościoła i ważnym uczestnikiem życia publicznego. Jako myśliciel dawał piękny dowód na to, że rozum i wiara mogą działać wspólnie, a nie przeciw sobie. Był człowiekiem dialogu i intelektualnej odwagi. Potrafił nazywać sprawy trudne po imieniu i widział w człowieku przede wszystkim to, co dobre. Nie znosił fałszu, obnażał kłamstwo, obłudę i absurdy. Piętnował przejawy zła i był radykalny w sprawach dotyczących zbawienia.
Zaatakowany kamieniem i nożem
Abp Życiński zawsze proponował aktualne spojrzenie na omawiane publicznie tematy, czym zjednywał sobie wielu zwolenników, ale budził też liczne kontrowersje. Ich drastycznymi przykładami są m. in. wymierzony w niego celny rzut kamieniem przed katedrą czy zranienie nożem po wykładzie w Pradze. Był człowiekiem pełnym tolerancji i zrozumienia, życzliwości i odwagi.
Już pośmiertnie ukazała się książka „Zobaczyć w innym brata”. Abp Życiński jest autorem ponad 50 książek i ok. 350 artykułów i publikacji z zakresu filozofii nauki, filozofii przyrody, kosmologii, teorii ewolucji i teologii. Arcybiskup był inicjatorem, organizatorem i gospodarzem trzech Kongresów Kultury Chrześcijańskiej w Lublinie w roku 2000, 2004 i 2008. Przygotował również zręby czwartego kongresu, który odbył się w 2012 r.
Dr teologii i habilitowany dr filozofii, honorowy dr kilku uczelni, członek PAN, Europejskiej Akademii Nauki i Sztuki w Wiedniu, był profesorem w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i na KUL, ale przede wszystkim był dobrym człowiekiem i wybitnym duszpasterzem, jednym z najbardziej wyrazistych hierarchów Kościoła.
Elżbieta Kasprzycka
