Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków po raz 17. przyznał Laury Konserwatorskie za gruntowne renowacje cennych obiektów w naszym regionie. W tej edycji nagrodzeni zostali 4 inwestorzy.
Celem konkursu, organizowanego pod patronatem Generalnego Konserwatora Zabytków, Wojewody Lubelskiego i Marszałka Województwa Lubelskiego jest wyłonienie wyróżniających się realizacji konserwatorskich, cechujących się wysoką jakością, prawidłowością działań przy zabytku, szczególną dbałością o kompleksowe przywrócenie świetności i utrwalenie wartości oraz znaczenia. Konkurs promuje dobre wzory realizacji prac przy zabytku, adaptacji i dbałości o jego właściwe utrzymanie i zagospodarowanie. To nagroda dla inwestorów – gospodarzy zabytków i wykonawców prac.
W zakończonej właśnie edycji Laury Konserwatorskie 2016 zostały przyznane następującym inwestycjom:
1. Gminie Miejskiej w Krasnymstawie za kompleksowy remont i konserwację dworu w dawnym założeniu dworsko-folwarcznym „Starostwo”
2. Parafii Rzymskokatolickiej pw. Św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Czemiernikach za kompleksowe prace konserwatorskie przy kościele parafialnym
3. PKP Polskim Liniom Kolejowym S.A. za kompleksowy remont i konserwację wiaduktu kolejowego nad ul. Kunickiego w Lublinie
4. Parafii Rzymskokatolickiej pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Opolu Lubelskim za kompleksowe prace konserwatorskie przy kościele parafialnym
Laureatom gratulujemy. Zdjęcia i opisy nagrodzonych obiektów zamieszczamy poniżej.
ROR,
fot. Woj. Urząd Ochrony Zabytków w Lublinie
Kościół parafialny p.w. Św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Czemiernikach został zbudowany z fundacji Henryka Firleja, dziedzica Czemiernik. Budowę rozpoczęto 3 maja 1603 roku. Ze względu na pogarszający się stan zachowania kamiennych elementów wystroju kościoła – obramień okiennych, portali wewnętrznych i zewnętrznych, prace przy nich parafia podjęła już w 2006 roku. Jednocześnie parafia czemiernicka wykonała prace konserwatorskie przy elementach wyposażenia wnętrza: barokowej ambonie, przytęczowych ołtarzach bocznych z obrazami i ołtarzu głównym. W 2015 roku parafia podjęła prace konserwatorskie przy zachowanej sztukatorskiej dekoracji sklepienia prezbiterium kościoła. Sztukaterie przez wieki ulegały procesom niszczenia i degradacji, na którą największy wpływ miał pożar w 1813 roku, późniejsze naprawy o charakterze murarskim i niefachowe interwencje.
Prace konserwatorskie realizował zespół kierowany przez Pawła Sadleja w oparciu o program prac, opracowany przez Sarę Hejke.
Dwór w Krasnymstawie, zwany „starościńskim”, jest pozostałością dawnego zespołu dworsko-parkowego i folwarcznego, zlokalizowanego w południowej części miasta. Pierwsze przekazy archiwalne dotyczące folwarku pochodzą z 1782 r. Był to wówczas duży zespół z dworem, licznymi budynkami gospodarczymi, browarem i gorzelnią, należący do starostów krasnostawskich. Po II wojnie na dawnym gazonie przed dworem wystawiono barak z mieszkaniami komunalnymi. Dwór był użytkowany na cele mieszkalne i zajmowany przez różne instytucje. Od 1996 r. został wyłączony z użytkowania. Odtąd niszczał opuszczony i dewastowany, jedynie doraźnie zabezpieczany był po interwencjach i nakazach konserwatorskich.
W 2012 r. opracowano projekt budowlany inwestycji. W trakcie prac projektowych wykorzystane zostały wydane wcześniej zalecenia konserwatorskie, przekazy historyczne i pozyskane od ostatnich właścicieli zdjęcia archiwalne przedstawiające wygląd dworu i parku. Na ich podstawie odtworzono zagospodarowanie najbliższego otoczenia zabytkowego dworu z gazonem przed frontem, układem alejek i doborem roślin charakterystycznych dla czasu jego funkcjonowania. Prace remontowe prowadzone były w latach 2012 – 2015 roku. Autorem projektu jest mgr inż. Barbara Skórzyńska-Terlecka wraz z zespołem.
Kościół parafialny pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Opolu Lubelskim. Parafia rzymskokatolicka istniała w Opolu Lubelskim od pocz. XIV w. W XV w. wybudowano drewniany kościół, do którego w 1615 roku Feliks Słupecki dobudował od północy murowaną kaplicę grobową. Budowę świątyni ukończyli w 1674 roku proboszczowie opolscy – Stanisław i Piotr Dobielowiczowie. Dzisiaj świątynia pełni funkcję kościoła parafialnego pw. Wniebowzięcia NMP. Zarówno bryła budynku jak i jego wnętrze uległy w ciągu wieków zniszczeniom, miały miejsce reparacje, przemalowania i uzupełnienia. Tynki cementowe elewacji zatarły pierwotny detal i profil dekoracji oraz spowodowały ogromne zniszczenia.
Proboszcz parafii, ks. Krzysztof Kozak, w 2009 r. rozpoczął kompleksowe prace restauratorskie. W ich trakcie w prezbiterium odsłonięto m.in zacheuszek z datą 1641 r., oznaczającą czas konsekracji kościoła przywróconego katolikom po odzyskaniu od kalwinów. Pozostawiono ten fragment jako świadek dawniejszego wystroju.
Prace wykonane zostały pod kierownictwem konserwatorów dzieł sztuki Aleksandra Piotrowskiego i Dawida Szlachty. Całość dopełniona została uporządkowaniem otoczenia oraz wykonaniem iluminacji kościoła.
Wiadukt Kolejowy nad ul. Kunickiego w Lublinie. To jednostkowy przykład realizacji z okresu XX-lecia międzywojennego – dzieła inżynierii lądowej o rozbudowanej, bogatej formie architektonicznej, odwołującej się do porządków klasycznych. Powstał w latach 1925-28. Wstępny projekt został przygotowany przez Radomską Dyrekcję Kolejową Polskich Kolei Państwowych. Jego budowa otwierała bezkolizyjny dojazd do nowo powstającej dzielnicy „Dziesiąta”.
Stan techniczny wiaduktu przed remontem był bardzo zły. W trakcie prac w pierwszej kolejności m.in. usunięto skorodowane warstwy betonu, wytypowano elementy tralek nadające się do ponownego wmontowania, które jednocześnie mogły służyć do wykonania nowych form. W podstawach zdwojonych kolumn uzupełniono brakujące elementy bloków kamiennych – nowe elementy wykonano z granitu na wzór pozostałych. Spękania iniekowano poliuretanową żywicą iniekcyjną.
Odsłonięte pręty zbrojeniowe oczyszczono i zabezpieczono antykorozyjnie. Cała powierzchnia została zdezynfekowana i odgrzybiona. Wykonano rekonstrukcję uszkodzonych powierzchni betonowych, w partiach cokołowych zastosowano uszczelniacz. Stalowe przęsła ozdobnej balustrady oraz rozetki na skrzyżowaniu szprosów, zostały odtworzone na wzór pierwotnych w oparciu o dokumentację i inwentaryzację.
Obecnie, po rekompozycji otoczenia wiaduktu, jest to jeden z najlepiej wyeksponowanych zabytków miasta.
