8 kwietnia Kościół katolicki obchodzi Niedzielę Miłosierdzia Bożego.
To święto o charakterze uroczystości liturgicznej ustanowił w 2000 r. św. Jan Paweł II. Największą propagatorką kultu Miłosierdzia Bożego była św. siostra Faustyna, zakonnica ze Zgromadzenia Matki Bożej Miłosierdzia, która od 1929 r. aż do śmierci w 1933 r. otrzymywała objawienia Jezusa Chrystusa.
Powstrzymywanie kultu przez Watykan
Po śmierci siostry Faustyny 5 października 1938 r. o ustanowienie święta Miłosierdzia Bożego występował ks. Michał Sopoćko, jej spowiednik i przewodnik duchowy. Jeszcze w czasie wojny ks. Sopoćko, kontynuując misję nieznanej nikomu, cichej zakonnicy, napisał traktat o Bożym miłosierdziu, który udało mu się konspiracyjnie wydać w 500 egzemplarzach. Ksiądz Sopoćko dotarł do kardynała Augusta Hlonda i pozyskał jego przychylność dla sprawy, ale jego śmierć wstrzymała bieg starań. Niemniej jednak, jego następca, prymas Stefan Wyszyński, na wniosek ks. Sopoćki, zwrócił się do Stolicy Apostolskiej z prośbą o aprobatę dla kultu i święta Miłosierdzia Bożego.
Silnym argumentem były głosy i petycje napływające nie tylko z Polski, ale z całego świata, gdzie coraz bardziej szerzył się ten kult. Prymas Wyszyński, będąc w Rzymie w 1957 r., osobiście złożył w Kongregacji św. Oficjum odpowiednie pisma i odniósł wrażenie, że sprawa przybierze pomyślny obrót. Jednak 6 marca 1959 r. Kongregacja wydała notyfikację, w której polecała powstrzymanie rozpowszechniania obrazów i pism propagujących nabożeństwo do miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez siostrę Faustynę. Prymas Wyszyński otrzymał jeszcze pismo polecające usuwanie obrazów Króla Miłosierdzia, zakazujące wprowadzania święta Miłosierdzia Bożego i zawierające upomnienie dla ks. Sopoćki.
Cofnięcie notyfikacji
Dopiero otwarcie procesu w sprawie beatyfikacji siostry Faustyny 21 października 1965 r. przez arcybiskupa krakowskiego Karola Wojtyłę dało z powrotem nadzieję na pozytywne zakończenie sprawy. Ks. Sopoćko zmarł 15 lutego 1975 r., jednak owoce jego pracy dały o sobie znać. 15 Kwietnia 1978 r. cofnięto wspomnianą notyfikację, a 16 października tego samego roku papieżem został wielki apostoł miłosierdzia Bożego, Karol Wojtyła. W 1980 r. Jan Paweł II ogłosił encyklikę „Dives in misericordia”. 18 kwietnia 1993 r. siostra Faustyna Kowalska została beatyfikowana w Rzymie, a w 2000 r. ogłoszona świętą. Ks. Michał Sopoćko został beatyfikowany 28 września 2008 r.
W czasie swojej ostatniej pielgrzymki do Polski Jan Paweł II w homilii wygłoszonej na krakowskich Błoniach 18 sierpnia 2002 r. w Łagiewnikach powiedział, że: „Nadszedł czas, żeby Chrystusowe przesłanie dotarło do wszystkich, zwłaszcza do tych, których człowieczeństwo i godność zdają się zatracać w misterium iniquitatis (demony, zło). Nadszedł czas, aby orędzie o Bożym miłosierdziu wlało w ludzkie serca nadzieję i stało się zarzewiem nowej cywilizacji– cywilizacji miłości”.
Skromna służąca
Helena Kowalska przyszła na świat 25 sierpnia 1905 r. w małej wiosce Głogowiec k. Łodzi. Była trzecim z dziesięciorga dzieci bardzo biednej chłopskiej rodziny. Dorastająca Helena od szesnastego roku życia pracowała jako służąca, by pomóc rodzicom i rodzeństwu. W tym czasie krystalizowało się jej powołanie. 1 sierpnia 1925 r. wstąpiła do klasztoru Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Głównym celem zgromadzenia było wychowywanie trudnych lub porzuconych dziewcząt, pozbawionych solidnych podstaw moralnych oraz opieka nad kobietami potrzebującymi odnowy moralnej.
Po kilkumiesięcznym pobycie w warszawskim klasztorze, Helena została wysłana do domu nowicjackiego w Krakowie, gdzie ukończyła postulat. Tam też 30 kwietnia 1926 r. otrzymała habit zakonny oraz imię Maria Faustyna od Najświętszego Sakramentu. Pracowała przeważnie w kuchni lub klasztorze, prowadząc coraz bogatsze życie wewnętrzne. Do 1933 r., kiedy to złożyła śluby wieczyste, przebywała w różnych domach zgromadzenia.
22 lutego 1931 r. w Płocku pierwszy raz objawił się jej Chrystus, polecając jej wykonanie obrazu z podpisem „Jezu ufam Tobie”. Dzięki pomocy ks. Sopoćki w 1934 r. obraz został namalowany przez wileńskiego malarza Eugeniusza Kazimirowskiego i… nie bardzo spodobał się siostrze Faustynie, bo jej zdaniem nie oddawał piękna objawiającego się jej Chrystusa. Obecnie w pokoju, gdzie był malowany ściśle według wskazówek siostry Faustyny, znajduje się kaplica, a w budynku przy ul. Rossa w Wilnie funkcjonuje prowadzone przez siostry Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego Hospicjum im. bł. ks. Michała Sopoćki, założyciela Zgromadzenia.
W ostatnich latach w większości kościołów pojawiły się niezliczone wersje obrazu Jezusa Miłosiernego. Powstały też kościoły pw. Bożego Miłosierdzia. W Lublinie świątynia pw. Miłosierdzia Bożego został a wybudowana przy ul. Nałkowskich 80 b.
Samodzielny ośrodek duszpasterski w dzielnicy Wrotków został powołany decyzją bpa Bolesława Pylaka w 1982 r. W latach 1985-1991 wzniesiono kompleks budynków sakralnych według projektu architektów z Warszawy: Andrzeja Bołtucia i Waldemara Bezpałko. W ich skład wchodzi kościół, plebania oraz dom zakonny. Wszystkie te elementy stanowią części jednego zharmonizowanego obiektu. Realizatorem budowy był ks. Eugeniusz Szymański. 13 października 1991 r. obiekt został pobłogosławiony przez bpa Bolesława Pylaka.
Obecnie parafia pw. Miłosierdzia Bożego liczy 10 521 wiernych. Przy kościele działają liczne wspólnoty parafialne, między innymi: Akcja Katolicka, Al.– Anon, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży, Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej, Legion Maryi i chór „Zdrój Miłosierdzia”.
Elżbieta Kasprzycka
