18 października Kościół katolicki wspominał św. Łukasza Ewangelistę, patrona służby zdrowia. Modlono się w intencji pacjentów, lekarzy, pielęgniarek i pozostałego personelu medycznego.
Obchody diecezjalne ku czci patrona służby zdrowia miały w tym roku miejsce na KUL, w auli Stefana Kardynała Wyszyńskiego i były ściśle związane z obchodami jubileuszu 30-lecia Lubelskiego Towarzystwa Przyjaciół Chorych Hospicjum Dobrego Samarytanina. Poprzedziła je msza św. w kościele akademickim KUL z udziałem ks. bpa Romualda Kamińskiego, przewodniczącego zespołu ds. duszpasterstwa Służby Zdrowia KEP.
Oprawę muzyczną zapewnił chór Uniwersytetu Muzycznego w Lublinie pod dyrekcją prof. Moniki Mielko-Remiszewskiej. Międzynarodową Konferencję Naukową pod hasłem: „Przystanąć – towarzyszyć – wesprzeć” otworzyła mgr Maria Drygała, honorowa prezes Lubelskiego Towarzystwa Przyjaciół Chorych. Zgromadzonych powitał ks. prof. dr hab. Mirosław Kalinowski. Słowo wstępne wygłosił abp Stanisław Budzik, metropolita lubelski.
Panele dyskusyjne: „Jak przystanąć? Aspekt duchowy” i „Jak towarzyszyć? Aspekt społeczny” prowadzili lek. med. Mariusz Sałamacha i ks. dr hab. Dariusz Pater, prof. UKSW w Warszawie. Natomiast prezentację „Jak wesprzeć? Aspekt medyczny” prowadził dr hab. nauk med., dr nauk praw. Jakub Pawlikowski.
Potem odbyło się spotkanie z przedstawicielami wspólnoty Cichych Pracowników Krzyża oraz Apostolstwa Dobrej Śmierci. Następnie artyści sceny krakowskiej zaprezentowali spektakl dedykowany bł. Hannie Chrzanowskiej: „Ja to widzę w kolorze płomienia”.
Poganin – lekarz – ewangelista
Według historyka kościelnego Euzebiusza św. Łukasz urodził się w Antiochii, w Syrii. Spośród czterech ewangelistów był jedynym, który urodził się, jako poganin. Jest autorem trzeciej Ewangelii i Dziejów Apostolskich. Z zawodu był lekarzem, co potwierdza List do Kolosan. Św. Łukasz przyjął chrzest dopiero ok. 50 roku i został członkiem gminy chrześcijańskiej w Antiochii.
Podczas drugiej podróży misyjnej św. Pawła, około roku 50, towarzyszył apostołowi w Rzymie, Macedonii i Grecji. Kilka lat pozostawał na Filipinach, ale kiedy św. Paweł wracał z Grecji do Palestyny, Łukasz znów do niego dołączył i odtąd go nie opuszczał. Nawet gdy apostoł został uwięziony, spędził z nim dwa lata w więzieniu. Z dzieł, które napisał, emanuje wielka wrażliwość na człowieka, troska o jego integralne dobro fizyczne i duchowe. Pisma zdradzają sumiennego historyka, który wszystkiego, czego sam nie widział, starał się dociec jak najdokładniej, wypytując naocznych świadków zdarzeń.
Księgi powstały po 60 roku n.e. najpierw Ewangelia, potem Dzieje Apostolskie. Według tradycji św. Łukasz zmarł w Beocji w wieku 84 lat. Przypisuje mu się autorstwo ikony Marii Theotokos, Czarnej Madonny oraz wizerunku Matki Boskiej Kostromskiej. Miejsce jego pochówku nie jest znane. Za najbardziej prawdopodobne uważa się Efez lub Teby. Stamtąd w IV wieku, jak podaje m.in. św. Hieronim, kości Łukasza Ewangelisty zostały przetransportowane do bazyliki Dwunastu Apostołów w Konstantynopolu. Obecnie jego relikwie znajdują się w Padwie, w bazylice św. Justyny, w Pradze (w katedrze św. Wita) oraz w Tebach.
Jego atrybutami są: byk, wół, księga zwój, paleta malarska, papier i kamień. Czasami przedstawia się go w czapce lekarskiej. Jest patronem Hiszpanii, introligatorów, lekarzy chirurgów, malarzy, rzeźbiarzy, grafików, historyków, notariuszy, hafciarzy oraz złotników. Prawosławie czci św. Łukasza 31 października. Dzień św. Łukasza dawniej był też dniem ubogich, wyrzuconych poza nawias społeczeństwa, pokrzywdzonych oraz grzeszników.
Elżbieta Kasprzycka
